Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas, Sędzia WSA Konrad Łukaszewicz (spr.), Sędzia WSA Andrzej Wieczorek, Protokolant referent stażysta Joanna Mazur po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2020 r. sprawy ze skargi G. G. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przedstawienia do tytułu profesora nauk prawnych 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...]; 2. zasądza od Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów na rzecz skarżącego G. G. kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Kontrolą sądowoadministracyjną w niniejszej sprawie objęte zostało postępowanie administracyjne zakończone decyzją Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów (zwanej dalej: "Centralną Komisją") z dnia [...] stycznia 2019 r. o numerze [...] w przedmiocie odmowy przedstawienia do tytułu profesora nauk prawnych.
Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:
W dniu [...] maja 2014 r. Rada Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] (zwana dalej: "Radą Wydziału") podjęła uchwałę nr [...] w sprawie poparcia wniosku o nadanie tytułu naukowego profesora nauk prawnych dr hab. G. G. (zwanemu dalej: "Skarżącym").
Z protokołu posiedzenia Rady Wydziału z dnia [...] maja 2014 r. wynika, że przed podjęciem uchwały Dziekan Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w [...] (zwany dalej: "Dziekanem Wydziału") przedstawił czterech recenzentów, jak również informacje dotyczące dotychczasowego przebiegu postępowania w sprawie o nadanie tytułu profesora, zgodnie z którymi:
1) w dniu [...] marca 2013 r. przyjęto wniosek Skarżącego i wyznaczono komisję wewnętrzną do oceny jego dorobku, w skład której weszło trzech profesorów;
2) w dniu [...] maja 2013 r. Rada Wydziału podjęła uchwałę w sprawie wszczęcia postępowania o nadanie tytułu profesora, a także uchwałę w sprawie powołania recenzentów w tym postępowaniu w osobach: [...] A. D. oraz [...] S. S.;
3) pismem z dnia [...] września 2013 r. Centralna Komisja wyznaczyła recenzentów w osobach: [...] M. K. oraz [...] A. L.
W trakcie posiedzenia stawiło się osobiście dwóch recenzentów, którzy przedstawili swoje wnioski, zaś dwie pozostałe recenzje zostały przedstawione przez Prodziekanów z uwagi na absencję ich autorów. Następnie odbyła się dyskusja nad dorobkiem kandydata, po zakończeniu której Rada Wydziału podjęła wskazaną uchwałę nr 1 w sprawie poparcia wniosku o nadanie tytułu naukowego profesora nauk prawnych Skarżącemu.
Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2014 r. Dziekan Wydziału wystąpił do Centralnej Komisji o nadanie tytułu naukowego profesora Skarżącemu.
Pismem z dnia [...] października 2014 r. Centralna Komisja zwróciła się do [...] M. W. o opracowanie opinii dotyczącej wniosku, a następnie pismem z dnia [...] marca 2015 r. do [...] E. G. z tożsamym wnioskiem.
Decyzją z dnia [...] listopada 2016 r. o numerze [...], Centralna Komisja - powołując w podstawie prawnej art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1789 ze zm.; zwanej dalej: "ustawą o stopniach naukowych") - odmówiła przedstawienia Skarżącego do tytułu naukowego profesora nauk prawnych.
W uzasadnieniu wskazano, że wniosek o nadanie tytułu naukowego profesora został skierowany do Sekcji Nauk [...] (zwanej dalej: "Sekcją"), która po zapoznaniu się z opiniami recenzentów, w głosowaniu tajnym, odmówiła poparcia tego wniosku (5 głosów - "za"; 31 głosów - "przeciw"; przy 3 głosach "wstrzymujących się"). Następnie, po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji, a także z argumentacją wniosku, Centralna Komisja doszła do przekonania, że dorobek naukowy Skarżącego okazał się niewystarczający w świetle wymogów określonych w art. 26 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych. W szczególności organ zauważył, że trzej recenzenci, których opinie były pozytywne dla Skarżącego "mieli poczucie, że są niekompetentni", a jeden z nich był współautorem publikacji Skarżącego. Ponadto Centralna Komisja uznała, że większość publikacji Skarżącego nie spełnia naukowych (metodologicznych) kryteriów i nie jest rzetelnie udokumentowana naukowo. Wskazano, że polemiki Skarżącego nabierają charakteru publicystycznego, a nie krytyki naukowej, zaś tematyka jego prac dotyczy po części problemów współczesnych, stwarzających pokusę włączania się w polityczną i światopoglądową debatę, w której Skarżący nie dokonuje pogłębionego studium i nie pozostaje bezstronny.