Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk Sędzia WSA Iwona Dąbrowska Sędzia WSA Adam Lipiński (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia specjalnego: 1. oddala skargę, 2. przyznaje radcy prawnemu J. H. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wynagrodzenie w kwocie 240 (dwieście czterdzieści złotych) i 52,80 (pięćdziesiąt dwa i 80/100 złotych) podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu.
Prezes Rady Ministrów decyzją z dnia [...] lipca 2010 r., po ponownym rozpatrzeniu sprawy, utrzymał w mocy swoją poprzedzającą decyzję z dnia [...] lipca 2010 r., którą odmówił przyznania świadczenia specjalnego S. K. Decyzja została wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa i na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W jej uzasadnieniu organ wskazał, co następuje:
S. K. uzasadniając wniosek o przyznanie renty specjalnej podał, że w dniu 15 października 1982 r. został pobity w miejscu pracy, w C., w godzinach wieczornych, przez funkcjonariuszy MO i ORMO lub z ich inspiracji, pod niesłusznym zarzutem, iż był sprawcą znieważania symboli religijnych w kościele. Twierdzi, że pobito go w celu pozbawienia zaufania społecznego niezbędnego dla podjęcia działalności opozycyjnej w strukturach zorganizowanych. Wcześniej podejmował osobiste, niezorganizowane formy działalności, wyrażające się brakiem prawomyślności wobec PZPR, której był członkiem. Na skutek pobicia uaktywniła się choroba [...] jak [...] i [...], która rozpoznana została dopiero w opinii [...] z [...] r. Choroby te spowodowały zaniechanie działalności zawodowej w związku z niezdolnością do pracy. Wskazał na istniejącą od 35 roku życia niepełnosprawność. Uważa, iż gdyby był czynny zawodowo po 35 roku życia nabyłby prawo do znacznie wyższego świadczenia, niż otrzymywane obecnie. Podniósł, że wytoczył kilka spraw sądowych, ale z powodu przedawnienia były one oddalane. Ogólnikowo nadmienia o intrygach politycznych Gminy C. z lat 1969-86 skierowanych przeciwko niemu. Od Prezesa Rady Ministrów oczekuje przyznania renty specjalnej od 1 maja 1995 r. w kwocie 812 zł, tj. w kwocie odpowiadającej ustalonej kwocie przyznanej mu renty pracowniczej, której wypłata została zawieszona z uwagi na pobieranie przez niego wyższej renty rolniczej.
W trakcie postępowania administracyjnego wnioskodawca nadesłał napisane przez siebie oświadczenia, podpisane przez M. G. i K. K. (przy czym sekretarz Gminy C. odmówiła potwierdzenia, że podpisy te złożone zostały własnoręcznie przez te osoby). W oświadczeniach tych wnioskodawca wskazuje na pobicie go w C., przy kotłowni centralnego ogrzewania, obok restauracji - miejscu jego pracy. Świadek miał widzieć S. K. na drugi dzień z rozciętą powieką i sińcami. S. K. w latach 1982/1983 "przy piwie" chwalił się, że nie płacił składek członkowskich PZPR i nie chodził na zebrania oraz zdał legitymację partyjną w 1982 lub w 1983 r. S. K. podał też, że dwa lata temu zmarł jego przyjaciel, który mógłby potwierdzić treść oświadczenia świadka M. G. oraz prawdziwość oświadczeń wnioskodawcy. W innym, w taki sam sposób sporządzonym oświadczeniu, wskazywał, że "przy spotkaniach przy piwie i kieliszku czegoś mocniejszego, tak gdzieś w połowie 1997 roku S. K. opowiadał, że w czasie zatrudnienia w [...], w charakterze wartownika, uwolnił się od przynależności do O.R.M.O. za cenę wyrzucenia z PZPR i z pracy pod pozorem porzucenia pracy".