Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Wieczorek, Sędzia WSA Izabela Głowacka - Klimas, Sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), Protokolant specjalista Marcin Kwiatkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2019 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie prawa do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego; 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz A. P. kwotę 680 zł (sześćset osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżonym aktem - przywołując art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.), zwanej dalej "K.p.a." - stwierdzono z urzędu nieważność decyzji Komendanta [...] Policji w [...] z [...] października 2012 r. o przyznaniu p. A.P., zwanemu dalej "Funkcjonariuszem", uprawnień do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego (dalej jako "decyzja z 2012 roku).
W uzasadnieniu orzeczenia przywołano następujące okoliczności faktyczne i prawne uwarunkowania sprawy:
- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 12 kwietnia 2017 r. (sygn. akt II SA/Wa 1754/16) uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji z [...] lipca 2016 r. oraz poprzedzającą ją - Komendanta [...] Policji w [...] z [...] marca 2016 r. w przedmiocie cofnięcia Funkcjonariuszowi uprawnień do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego, przyznanego decyzją z 2012 roku; w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że -skoro decyzja z 2012 roku jest ostateczna - wyeliminowanie jej z obrotu jest możliwe z zastosowaniem trybów nadzwyczajnych, przewidzianych w K.p.a.; jednym z nich jest stwierdzenie jej nieważności,
- w stanie faktycznym sprawy Funkcjonariusz, oświadczeniem mieszkaniowym z [...] września 2012 r., wystąpił o przyznanie od [...] sierpnia 2012 r. równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego; wykazał w nim, że wraz z żoną i synem zamieszkuje w lokalu mieszkalnym nr [...] przy ul. [...] w [...]; jego właścicielami (na podstawie aktu notarialnego) są rodzice Funkcjonariusza (p. K. i J. P.),
- decyzją z 2012 roku przyznano Funkcjonariuszowi - z dniem [...] sierpnia 2012 r. - prawo do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego,
- z akt sprawy wynika, że w przedmiotowym lokalu zamieszkuje wyłącznie Funkcjonariusz z żoną i synem; jego rodzice tam nie mieszkają; lokal ma powierzchnię mieszkalną 35 m2; Funkcjonariusz nie opłaca czynszu wolnego, uiszczając jedynie opłaty eksploatacyjne z tytułu korzystania z lokalu,
- wykonując wyrok Sądu, organ administracji - po rozpatrzeniu akt sprawy - stwierdził, że celem niniejszego postępowania jest ustalenie, czy decyzja z 2012 roku jest obarczona wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. - została wydana z rażącym naruszeniem prawa,
- stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej (taką jest ta, z 2012 r.) stanowi odstępstwo od - wyrażonej w art. 16 § 1 K.p.a. - ogólnej zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych; w związku z tym stosowanie instytucji stwierdzenia nieważności winno odbywać się tylko wyjątkowo i może dotyczyć jedynie decyzji obarczonych szczególnie ciężkimi, kwalifikowanymi wadami gdy ich pozostawienie w obrocie prawnym jest nie do pogodzenia z zasadą praworządności,
- o tym, czy miało miejsce rażące naruszenie prawa, decyduje przede wszystkim jego oczywistość i zakres wpływu naruszenia na sposób załatwienia sprawy; cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa przez proste ich zestawienie ze sobą; nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny, gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja nie może być akceptowana, jako akt wydany przez organ praworządnego państwa; stwierdzenie nieważności decyzji wobec jej wydania z rażącym naruszeniem prawa, wymaga w każdym przypadku nie tylko ustalenia treści przepisu prawnego (przepisów prawnych), na podstawie którego orzekano, ale także oceny, czy przyjęcie innego rozumienia przepisów przez organ, który wydał kwestionowaną decyzję, odbiega od prawidłowego rozumienia treści przepisów w takim stopniu, że może być uznane za rażące naruszenie prawa,