Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński, Sędziowie WSA Danuta Kania (spr.), Andrzej Góraj, , Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2017 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej oddala skargę.
Prezes Rady Ministrów po rozpatrzeniu wniosku M.S. z dnia [...] czerwca 2015 r. w sprawie przyznania renty specjalnej na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.), decyzją z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...], odmówił wnioskodawcy przyznania świadczenia specjalnego.
W uzasadnieniu organ podał, iż zgodnie z art. 82 ust. 1 ww. ustawy, Prezes Rady Ministrów w szczególnie uzasadnionych przypadkach może przyznać emeryturę lub rentę na warunkach i w wysokości innej niż określone w ustawie. Przyznanie (odmowa przyznania) tego świadczenia ma charakter uznaniowy.
Świadczenie specjalne może być przyznane osobie posiadającej wybitne zasługi w jakiejś dziedzinie aktywności, np. na niwie zawodowej, artystycznej, sportowej czy politycznej (w przypadku rent rodzinnych mogą to być zasługi członka rodziny, po którym miałoby być przyznane świadczenie) oraz w przypadku zaistnienia nadzwyczajnych zdarzeń losowych. Uwzględniana jest także sytuacja bytowa wnioskodawcy, jednakże nie może ona stanowić jedynej przesłanki uzasadniającej przyznanie świadczenia.
Mając powyższe na względzie organ stwierdził, iż analiza okoliczności wynikających z wniosku o przyznanie renty specjalnej oraz zgromadzonych dokumentów, nie dają podstaw do przyznania świadczenia specjalnego.
Pismem z dnia [...] marca 2016 r. M.S. wystąpił do Prezesa Rady Ministrów z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie przedmiotowej sprawy.
W uzasadnieniu wskazał, że w jego ocenie decyzja zapadła bez uwzględnienia roli politycznej, jaką pełnił w A. w stanie wojennym i później, a polegającej nie tylko na wydawaniu czasopism informujących polską społeczność w A. o sytuacji w Polsce, ale także na przemycaniu ok. 2000 egzemplarzy tychże czasopism do Polski wraz z maszynami poligraficznymi, a także na systematycznym relacjonowaniu władzom i rządowi Republiki A. sytuacji dotyczącej NSZZ Solidarność. Wskazał, iż na podstawie jego relacji, władze Republiki A. podejmowały decyzje polityczne w sprawie stosunku A. do PRL oraz w zakresie pomocy materialnej udzielanej emigrantom. Śladem tej działalności jest np. zaprotokołowana wizyta w Parlamencie A., na którą - w 1984 r. lub 1985 r. - zaprosił wnioskodawcę ówczesny Minister Spraw Zagranicznych Republiki A. - A. M. Podobne spotkanie miało miejsce w Kancelarii Prezydenta A. - K. W.w 1986 r. Podobnemu celowi służyły spotkania "robocze" w Kancelarii Kanclerza A., a ich wynikiem było drukowanie tygodnika S. w drukarni [...].
Ponadto wnioskodawca poinformował, że przez wiele lat był wiarygodnym źródłem niezależnych informacji o Polsce dla radia, telewizji i prasy [...], telewizji [...], a także [...] związków zawodowych, które organizowały pomoc dla uwięzionych związkowców.
W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, decyzją z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] Prezes Rady Ministrów, działając na podstawie 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23), dalej: "k.p.a.", utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.