Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska (spraw.), WSA, Andrzej Kołodziej, Protokolant Małgorzata Płodzicka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2005 r. sprawy ze skargi G. K. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] maja 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej - oddala skargę -
Decyzją z dnia [...] maja 2005 r. nr [...] Prezes Rady Ministrów, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymał w mocy poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] kwietnia 2005 r., którą to decyzją odmówił przyznania G.K. renty specjalnej.
W uzasadnieniu powyższej decyzji stwierdzono, iż przyznanie świadczenia na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.), jest możliwe w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Nadto stwierdzono, iż przy rozpatrywaniu wniosków o przyznanie świadczeń specjalnych sytuacja bytowa wnioskodawcy jest wprawdzie brana pod uwagę, ale nie stanowi jednak jedynego kryterium przyznawania tych świadczeń. Organ ustalił, iż wnioskodawczyni [...] ur. w 1955 r., bez zawodu, ostatnio pracująca jako [...] miała ustalone prawo do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy od 31 października 1997 r. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 12 sierpnia 2004 r. uznana została za zdolną do pracy, co spowodowało, iż organ rentowy odmówił jej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Od tej decyzji G.K. wniosła odwołanie do Sądu Okręgowego w S., który po dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych lekarzy, wyrokiem z dnia 25 stycznia 2005 r., odwołanie przez nią wniesione oddalił.
Wobec utraty prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, G. K. wniosła o przyznanie jej renty w trybie wyjątku. Odmawiając jej przyznania świadczenia w trybie art. 82 ust. 1 ustawy, organ stwierdził też, iż wnioskodawczyni pozostaje na utrzymaniu męża i dochód rodziny w wysokości 841 zł netto nie kwalifikuje jej do objęcia pomocą społeczną. Nadto podniósł, iż skarżąca nie jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna, poszukująca zatrudnienia.
Zdaniem organu, powyższe okoliczności nie uzasadniały przyznania wnioskodawczyni świadczenia specjalnego na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi G.K. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Wnosząc o uchylenie decyzji w uzasadnieniu skargi twierdziła, iż jest osobą chorą i nie widzi powodu, dla którego musiałaby poszukiwać pracy lub rejestrować się jako osoba bezrobotna. Wyjaśniała, iż środki pieniężne są jej pilnie potrzebne na leczenie i zakup lekarstw.
W odpowiedzi na skargę Prezes Rady Ministrów wniósł o oddalenie skargi. Podkreślił, iż skarżąca jest osobą zdolną do pracy, a tym samym twierdzenie, iż nie może ona podjąć pracy z uwagi na chorobę nie zasługuje na uwzględnienie. Wyjaśniał, iż świadczenie określone w art. 82 ust. 1 ustawy nie może być utożsamiane ze świadczeniami przyznawanymi na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.), której celem jest łagodzenie skutków w trudnych sytuacjach socjalno-bytowych.