Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas, Sędzia WSA Andrzej Wieczorek, Asesor WSA Karolina Kisielewicz (spr.), , Protokolant Adrianna Siniarska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lipca 2020 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] października 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] z dnia [...] września 2019 r. (nr [...]); 2. zasądza od Prezesa Agencji Mienia Wojskowego na rzecz skarżącego M. K. kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
M. K. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia [...] października 2019 r. (nr [...]), którą organ, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...] z dnia [...] września 2019 r. (nr [...]) odmawiającą skarżącemu przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego.
Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że M. K. (żołnierz zawodowy służby kontraktowej, który na mocy rozkazu personalnego z dnia [...] czerwca 2019 r. Dowódcy [...] Brygady Lotnictwa [...] został wyznaczony na stanowisko służbowe starszego magazyniera w tej jednostce), w dniu 26 lipca 2019 r. wystąpił do Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w [...], na podstawie art. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2018 r., poz. 2356 ze zm.) z wnioskiem o przydział kwatery lub innego lokalu mieszkalnego.
Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego [...] decyzją z dnia [...] września 2019 r., wydaną na podstawie art. 24 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2308 ze zm.) odmówił skarżącemu przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podniósł, że w myśl art. 21 ust. 1 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, żołnierzowi zawodowemu od dnia wyznaczenia na pierwsze stanowisko służbowe do dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej przysługuje prawo do zakwaterowania na czas pełnienia służby wojskowej w miejscowości, w której żołnierz pełni służbę, albo w miejscowości pobliskiej albo za jego zgodą w innej miejscowości, w jednej z form wymienionych w art. 21 ust. 2 tej ustawy. Żołnierzowi służby kontraktowej prawo do zakwaterowania realizuje się, na jego wniosek, w pierwszej kolejności w formie przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego. W przypadku nieprzydzielenia kwatery albo innego lokalu mieszkalnego żołnierz ten wybiera, na swój wniosek, jedną z form zakwaterowania, o których mowa w ust. 2 pkt 2 i 3 (art. 21 ust. 4 ustawy).
W ocenie Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego [...] wniosek skarżącego o przyznanie kwatery (lokalu mieszkalnego) nie mógł zostać uwzględniony, ponieważ pełniąc służbę w Policji otrzymał już z budżetu państwa pomoc w zabezpieczeniu potrzeb mieszkaniowych (na uzyskanie lokalu mieszkalnego), na podstawie art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2019 r. poz. 161), a więc pomoc "równorzędną" świadczeniu o którym mowa w art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych. Pomimo, że przepis art. 21 ust. 6 ustawy nie uwzględnia pomocy finansowej otrzymywanej na podstawie odrębnych przepisów (w tym przypadku ustawy o Policji), to ograniczenie się tylko do literalnego zastosowania dyspozycji tego przepisu, bez uwzględniania jego wykładni celowościowej i systemowej, stanowiłoby naruszenie zasady solidarności społecznej w zabezpieczeniu potrzeb mieszkaniowych. Udzielanie pomocy w zabezpieczeniu potrzeb mieszkaniowych przez państwo, jest zaprzeczeniem interesu państwa. Ponowna realizacja prawa do zakwaterowania byłaby nadużyciem pomocy ze środków budżetu państwa na ten sam cel.