Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA - Piotr Borowiecki Sędzia WSA - Janusz Walawski Protokolant specjalista - Ewa Kielak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi T. T. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w [...] z dnia [...] marca 2019 r. (bez numeru) w przedmiocie zwolnienia ze służby uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji
Dyrektor Zakładu Karnego w [...] decyzją z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...], działając na podstawie art. 104 § 1, art. 96 ust. 2 pkt 6, art. 98, art. 218 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (tekst jedn. Dz. U. 2018, poz. 1542 ze zm.), z dniem [...] listopada 2018 r. zwolnił skarżącego [...] T. T. ze służby w Służbie Więziennej. W uzasadnieniu podał, że skarżący pełniąc służbę na stanowisku [...] działu ochrony Zakładu Karnego w [...], przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim od [...] listopada 2017 r. do [...] listopada 2018 r., tj. nieprzerwanie przez okres 12 miesięcy. W związku z tym wszczęto postępowanie administracyjne w sprawie zwolnienia skarżącego ze służby na podstawie art. 96 ust. 2 pkt 6, art. 98, art. 218 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o Służbie Więziennej, tj. w związku z nieobecnością w służbie spowodowaną chorobą trwającą nieprzerwanie przez okres 12 miesięcy. Zgodnie z art. 96 ust. 2 pkt. 6 ustawy, funkcjonariusza można zwolnić ze służby w przypadku nieobecności w służbie spowodowanej chorobą, trwającej nieprzerwanie przez okres 12 miesięcy. Konstrukcja przedmiotowego przepisu opiera się na uznaniu administracyjnym polegającym na tym, że organ podejmujący rozstrzygnięcie powinien rozważyć wszelkie okoliczności sprawy przemawiające za i przeciw rozstrzygnięciu, biorąc pod uwagę słuszny interes strony oraz interes społeczny (służby). Długotrwała nieobecność w służbie bez wątpienia powoduje obciążenie dodatkową pracą innych funkcjonariuszy oraz dezorganizuje i negatywnie wpływa na realizację zadań ustawowych, jakie nałożone zostały na jednostkę penitencjarną. Nadto wpływa demotywująco na pozostałych funkcjonariuszy co może przełożyć się na sposób realizacji przez nich zadań służbowych. W konsekwencji długotrwała nieobecność w służbie dezorganizuje funkcjonowanie jednostki penitencjarnej, mając na uwadze także zajmowane stanowisko oraz zakres obowiązków skarżącego.
W odwołaniu z dnia [...] grudnia 2018 r. do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w [...], skarżący zakwestionował termin zwolnienia ze służby i w uzasadnieniu wskazał, iż odebrał decyzję personalną dopiero w dniu [...] grudnia 2018 r., a zwolniony został ze służby z dniem [...] listopada 2018 r., co - w jego ocenie - stanowi naruszenie art. 110 k.p.a. Jednocześnie wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie terminu zwolnienia z uwzględnieniem trybu odwoławczego oraz okresu wymaganego na doręczenie decyzji personalnej.
Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w [...] decyzją z dnia [...] marca 2019 r. (bez numeru), mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu - wskazując na opisany powyżej stan fakty i argumentację organu pierwszej instancji - podał, że decyzją o zwolnieniu ze służby przy zachowaniu przesłanki materialnoprawnej, Dyrektor Zakładu Karnego w [...] ustalił termin zwolnienia na dzień [...] listopada 2018 r. Decyzja ta zgodnie z art. 218 ust. 3 ustawy o Służbie Więziennej, jest natychmiast wykonalna z mocy prawa, a więc wniesienie odwołania nie wstrzymywało jej wykonania. W tym stanie rzeczy do zwolnienia ze służby, z tym właśnie dniem, nie było konieczne, wbrew twierdzeniu zawartym w odwołaniu, nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. W konsekwencji Dyrektor Zakładu Karnego w [...] wydając zaskarżoną decyzję personalną mógł zwolnić skarżącego ze służby z dniem [...] listopada 2018 r.