Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula - Dąbrowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Anna Mierzejewska, Sędzia WSA Andrzej Góraj, Protokolant Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie przyznania świadczenia specjalnego 1) oddala skargę 2) przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz pełnomocnika z urzędu adw. A. Z. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści zł) powiększoną o 22% podatku od towarów i usług w wysokości 52.80 (pięćdziesiąt dwa osiemdziesiąt) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Prezes Rady Ministrów decyzją z dnia [...] maja 2009 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a., utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z dnia [...] marca 2009 r., którą to decyzją odmówił wznowienia postępowania w przedmiocie przyznania M. P. renty na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zakończonego ostateczną decyzją z dnia [...] września 2004 r. nr [...].
W motywach uzasadnienia organ podał, że ostateczną decyzją z dnia [...] września 2004 r. utrzymana została decyzja z dnia [...] lipca 2004 r. odmawiająca przyznania M. P. renty specjalnej. Wskazał też, że wyrokiem z dnia 27 lipca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę M. P. na powyższą decyzję w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej.
Wyjaśnił, że w piśmie z dnia 27 listopada 2008 r., sprecyzowanym w piśmie z dnia 4 marca 2009 r., wnioskodawca domagał się wznowienia postępowania w przedmiocie przyznania renty specjalnej w wysokości 1.500 zł.
Odmawiając wznowienia postępowania organ wyjaśnił, iż takie wznowienie jest możliwe tylko w przypadku zaistnienia przesłanek określonych w art. 145 lub art. 145a k.p.a. Stwierdził, że wnioskodawca uzasadniając wniosek o wznowienie postępowania, powołał się jedynie na pogarszającą się sytuację bytową związaną z faktem, że z dniem 1 stycznia 2009 r. utracił prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy otrzymywanej z ZUS, a Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej odmawia mu przyznania pomocy na pokrycie podstawowych potrzeb. Organ podkreślił, że wnioskodawca nie wskazał żadnej z okoliczności, o których mowa w art. 145 lub art. 145a k.p.a., w tym okoliczności wymienionych w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., oraz że wniosek i nadesłane dokumenty nie wskazują na to, że w sprawie wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który decyzję wydał. Dodatkowo organ podał, że z nadesłanych dokumentów nie wynika, aby w sprawie zachodziły przesłanki uzasadniające przyznanie świadczenia w trybie art. 82 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, oraz że dokumenty, na które powołał się wnioskodawca po wydaniu ostatecznej decyzji Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej, nie mogłyby spowodować zmiany tej decyzji.
W konkluzji stwierdził, że brak jest podstaw do wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją z dnia [...] września 2004 r. w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi M. P. do tutejszego Sądu.
Wnosząc o zmianę lub uchylenie zaskarżonej decyzji, skarżący podniósł, że od 16 lat jest osobą samotną, wymaga stałego leczenia i nie jest w stanie zaspokoić swoich podstawowych potrzeb bez naruszenia godności człowieka. Wskazał, że jego jedynym źródłem utrzymania jest renta inwalidzka w wysokości 467,62 zł netto, oraz że jej wysokość narusza jego prawo do godnego życia i leczenia, ponieważ nie przekracza połowy minimalnego wynagrodzenia. Podniósł również, że przepis art. 82 ust. 1 ustawy nie określa żadnych kryteriów, których spełnienie uzasadniałoby przyznanie świadczenia. Wyjaśnił, że Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w K. nagminnie odmawia mu przyznania pomocy finansowej.