Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska, Sędziowie WSA Janusz Walawski, Sławomir Antoniuk (spr.), Protokolant asystent sędziego Bartosz Piwoński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 września 2012 r. sprawy ze skargi K. D. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz postanowienie [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu w całości, 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącej K. D. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Komendant Główny Policji postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 oraz art. 97 § 1 k.p.a., utrzymał w mocy postanowienie [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] o zawieszeniu postępowania w sprawie cofnięcia K. D. pozwolenia na broń palną myśliwską.
W uzasadnieniu powyższego postanowienia Komendant Główny Policji podniósł, iż organ I instancji postanowieniem z dnia [...] lutego 2012 r., powołując się na art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., zawiesił postępowanie w sprawie cofnięcia K. D. pozwolenia na broń palną myśliwską, z uwagi na toczące się przeciwko niej w Sądzie Okręgowym w [...] ([...]) postępowanie karne o popełnienie czynu z art. 229 § 1 k.k. Zgodnie zaś z art. 18 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń osobom stanowiącym zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego: skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe lub skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia. [...] Komendant Wojewódzki Policji stwierdził, że rozpatrzenie sprawy dotyczącej cofnięcia K. D. pozwolenia na broń palną myśliwską uzależnione jest od wyniku toczącego się postępowania karnego, stąd też zasadnym stało się zawieszenie postępowania administracyjnego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik K. D. zarzucił organowi I instancji naruszenie przepisów art. 18 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, poprzez przyjęcie, że dają one podstawę do wszczęcia z urzędu, w trybie art. 61 § 4 k.p.a., postępowania w sprawie cofnięcia odwołującej się pozwolenia na broń. Zdaniem strony, przywołane przepisy nie stanowią podstawy do wszczęcia takiego postępowania ponieważ dotyczą osób prawomocnie skazanych, podczas gdy K. D. jest osobą niekaraną. Z tego względu pełnomocnik strony wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i umorzenie prowadzonego postępowania administracyjnego.
Komendant Główny Policji nie znalazł podstaw do uwzględnienia zażalenia i rozstrzygnięciem z dnia [...] kwietnia 2012 r. utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.
W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, iż zawieszenie postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. zasadne jest jedynie w sytuacji, gdy na przeszkodzie rozpatrzeniu sprawy administracyjnej co do istoty staje problem prawny (zagadnienie wstępne), od którego rozstrzygnięcia przez inny organ lub sąd zależne jest wydanie decyzji w sprawie administracyjnej. Organ odwoławczy wyjaśnił, że ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. z 2011 r. Nr 38, poz. 195) zmieniono między innymi treść przepisu art. 118 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Zgodnie z nowym brzmieniem tego przepisu, obowiązującym od dnia 10 marca 2011 r., pozwolenia na broń nie może posiadać osoba, w szczególności, skazana za przestępstwo umyślne. Skoro zatem wobec strony toczy się postępowanie karne o przestępstwo umyślne (a takim jest zarzucany jej czyn z art. 299 § 1 k.k.), to wynik tego postępowania ma istotne znaczenie dla sposobu rozstrzygnięcia sprawy dotyczącej cofnięcia jej pozwolenia na broń. Wynik tego postępowania stanowi zatem zagadnienie wstępne w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., bez rozstrzygnięcia którego nie jest możliwe zastosowanie norm prawa materialnego. Organ I instancji wszczął bowiem postępowanie w sprawie cofnięcia pozwolenia, które jest uzależnione od wyniku sprawy karnej strony, a wynik ten ustalić może tylko sąd, a nie organ administracji publicznej prowadzący niniejsze postępowanie. Organ ten nie może więc wydać decyzji merytorycznej w sprawie cofnięcia stronie pozwolenia na broń bez prawomocnego rozstrzygnięcia jej sprawy karnej. Ponadto, przepisy ustawy o broni i amunicji w brzmieniu obowiązującym od 10 marca 2011 r. nie przewidują możliwości cofnięcia pozwolenia na broń na etapie toczącego się postępowania karnego, jak to było możliwe w myśl art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 w brzmieniu obowiązującym przed 10 marca 2011 r. Przepis ten stanowił wówczas, że właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Przepis ten dopuszczał zatem merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy już w przypadku toczącego się postępowania karnego o przestępstwo przeciwko zdrowiu, życiu lub mieniu (tu cofnięcie było obligatoryjne), a także w przypadku postępowań karnych dotyczących innych przestępstw, o ile okoliczności ich popełnienia oraz cechy osobowe oskarżonego dawały podstawę do obaw, iż może on użyć broni sprzecznie z prawem. Dlatego zawieszenie postępowania w tym stanie prawnym nie było zasadne, tj. nie miało podstaw faktycznych (toczące się postępowanie karne nie stanowiło wówczas zagadnienia prejudycjalnego, skoro umożliwiało merytoryczne zakończenie sprawy administracyjnej, co potwierdzają orzeczenia sądów administracyjnych.