Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj, Sędzia WSA Maria Mysiak (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi K. S. na decyzję Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Inspektora Transportu Drogowego na rzecz skarżącego K. S. kwotę [...] złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia [...] r., wydaną w wyniku kontroli w siedzibie przedsiębiorcy, Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na K. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą [...], Spedycja Handel karę pieniężną w kwocie [...] zł, na podstawie art. 92a i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 1265).
Po rozpoznaniu odwołania strony, decyzja ta została uchylona decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. i sprawa została przekazana organowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] r., po ponownym rozpoznaniu sprawy, i tym razem nałożył na stronę karę pieniężną w kwocie [...] zł z tytułu stwierdzonych podczas kontroli naruszeń. Również i tą decyzję organ odwoławczy, decyzją z dnia [...] r., uchylił i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Kolejną decyzją nr [...], z dnia [...] r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości [...] zł z tytułu niektórych stwierdzonych podczas kontroli naruszeń, a odnośnie naruszeń lp. 5.4.1, lp. 5.4.2., lp. 6.3.5, lp. 6.3.7., lp. 1.5., lp. 6.2.1. określonych w załączniku nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, postępowanie umorzył.
W odwołaniu od decyzji przedsiębiorca wniósł o jej uchylenie w całości jako wydanej z rażącym wielokrotnym naruszeniem prawa mającym wpływ na wynik sprawy. Zarzucił wydanie decyzji z naruszeniem art. 6, 7, 8, 11 i 19, 77, 80, 107 i 123 K.p.a., art. 79a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a także art. 2 i 7 Konstytucji RP.
Odwołujący się podniósł, że w jego ocenie w charakterze organu I instancji występowało kilka podmiotów, raz Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, a innym razem Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego [...]. Powoduje to, iż skarżący nie miał pewności jaki organ wydawał decyzje w I instancji w przedmiotowej sprawie. Ponadto, upoważnienie do kontroli zostało przerobione przez osobę kontrolującą w obecności osób trzecich, bez zgody odwołującego się i po potwierdzeniu przez niego przyjęcia tego upoważnienia w określonym kształcie. Przedłożone odwołującemu się w dniu [...] r. upoważnienie dla W. S. z dnia [...]r. nie miało wypełnionych rubryk nr 23 i 24, w których powinna być określona data rozpoczęcia i data zakończenia kontroli. W. S. w obecności odwołującego się oraz współpracującego z nim M. W. wpisała w blankietach upoważnienia datę rozpoczęcia kontroli ([...] r.) i przewidywany termin jej zakończenia ([...] r.). Zdaniem strony taka ingerencja w treść upoważnienia była niedopuszczalna, a okazane mu upoważnienie nie uprawniało do przeprowadzenia kontroli. A zatem kontrola ta była nielegalna.
Dalej odwołujący podniósł, że w aktach sprawy znajdują się trzy wykazy kierowców i pracowników sporządzone rzekomo przez niego, ale faktycznie odwołujący się sporządził jedynie jeden taki wykaz, pierwszy z nich i jedyny przez niego podpisany, zatytułowany "Kierowcy", zawiera wykaz nazwisk kierowców, którzy niekoniecznie byli zatrudnieni w jego firmie. Pozostałe wykazy zostały sporządzone pod dyktando przeprowadzającej kontrolę W. S. i nie są zgodne z prawdą. W aktach sprawy brak jest wykazów kierowców dostarczonych przez odwołującego się, są w nich zupełnie inne wykazy, bez jego podpisu. Podobnie sprawa wygląda z kopiami umów znajdującymi się w aktach sprawy, nie mają one podpisu odwołującego się co potwierdzałoby zgodność kopii z oryginałem, nie zostały one dostarczone kontrolującej przez odwołującego się i zawarte w nich informacje w dużej mierze nie są prawdziwe. Dokumenty dostarczane przez odwołującego się w trakcie kontroli były prawdopodobnie niszczone, a zastępowano je nieudolnie kopiami mającymi stanowić rzekome dowody. Wszystkie te zarzuty były podnoszone w poprzednich odwołaniach w sprawie, ale były ignorowane przez organ II instancji. Decyzja organu I instancji jest nie zrozumiała w zakresie kar nałożonych na poszczególne naruszenia popełnione przez poszczególnych kierowców. Organ nie wskazał jaką karę nałożono za każde poszczególne naruszenie popełnione przez konkretnego kierowcę. Organ określił jedynie zbiorczą karę za poszczególne naruszenia stanowiące odrębną pozycję (liczbę porządkową) w załączniku nr 3 do ustawy o transporcie drogowym. Zatem określenie wysokości kary za naruszenie określone pod lp. 5.3.1 a polegające na skróceniu czasu dziennego odpoczynku wygląda jedynie tak: lp. 5.3.1: 11x100,00 zł =1.100 zł co jest zupełnie niezrozumiałe. Nie wiadomo bowiem np. jak wysoką karę nałożono za skrócenie dziennego czasu odpoczynku o 1 godzinę i 11 minut przez M. Z. w dniach [...] r., czy przez S. M. w dniach [...] r. o 1 godzinę i 30 minut. Decyzja w tym zakresie jest nieczytelna dla strony. Organ, nie określając jakie dokładnie elementy składają się na wysokość nałożonej kary pieniężnej, naruszył art. 107 § 3 K.p.a. oraz zasadę przekonywania określoną w art. 11 tej ustawy. W decyzji nałożono karę administracyjną za naruszenie przez kierowców norm dotyczących czasu prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerw i odpoczynków, nie określając jednak tras na których doszło do naruszeń. Jest to o tyle istotne, że na trasach wewnątrz Unii Europejskiej stosuje się zapisy Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85. W przewozach poza granicami Unii Europejskiej zastosowanie znajdują normy zawarte w umowie europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe ([...]) sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. Normy te w okresie objętym kontrolą w wielu przypadkach różniły się. Zatem mogła zdarzyć się sytuacja, że w kontrolowanym okresie jakieś postępowanie kierowcy było naruszeniem umowy [...] ale nie naruszało przepisów rozporządzenia (WE) 561/2006 i odwrotnie. Tym bardziej, że Polska jako jeden z ostatnich krajów stron umowy [...] ratyfikowała pakiet treści zmian tej umowy, dostosowujących jej treść do Rozporządzenia 561/2006 w 2014 r. Ustalenie więc trasy przewozu miało zasadnicze znaczenie dla sprawy. Określenie tras przewozów możliwe jest jedynie w oparciu o dokumenty przewozowe. Analiza wpisów krajów rozpoczęcia i zakończenia znajdujących się w kartach kierowcy nie jest wystarczająca, pozwala jedynie na ustalenie, gdzie kierowca rozpoczął swój dzienny okres pracy i gdzie go zakończył.