Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj,, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska, Protokolant starszy sekretarz sądowy Joanna Białas-Gołąb, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa oddala skargę.
W wyniku rozpatrzenia wniosku S. K. o stwierdzenie, że decyzja Naczelnika Miasta z dnia [...] r. nr [...] orzekająca o rozwiązaniu umowy użytkowania wieczystego działki budowlanej położonej przy ul. [...] , parcela nr [...] , obręb [...] , została wydana z naruszeniem prawa, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją nr [...] z dnia [...] r. odmówiło stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa.
Kolegium ustaliło, że w umowie użytkowania wieczystego zawartej w formie aktu notarialnego w dniu [...] r. (Rep. [...]), użytkownik wieczysty zobowiązał się do rozpoczęcia budowy domu mieszkalnego jednorodzinnego w ciągu dwóch lat oraz zakończenia jej w ciągu czterech lat od daty aktu notarialnego. Użytkownik wieczysty nie wypełnił jednak tego zobowiązania, w związku z czym Kolegium stwierdziło, że w omawianej sprawie zachodziła przesłanka do rozwiązania użytkowania wieczystego, a także istniała podstawa prawna do tego, na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o gospodarce terenami w miastach i osiedlach. Ponadto zachodziło również prawdopodobieństwo błędnego wskazania podstawy prawnej decyzji (art. 21 ust. 3 ww. ustawy). Jednak Kolegium doszło do przekonania, że błędne wskazanie przepisu w decyzji nie oznacza, że decyzja została wydana bez podstawy prawnej, jeżeli taka istniała, a jedynie nie została przywołana.
Wnioskiem z dnia 12 października 2015 r. S. K. wystąpiła o ponowne rozpatrzenie sprawy podnosząc, że żaden z przepisów, na podstawie których doszło do wydania decyzji z dnia [...] r. nie mógł stać się podstawą rozwiązania umowy o oddanie działki gruntu w użytkowanie wieczyste, tylko wyłącznie norma materialna prawa, stanowiona przepisem powszechnie obowiązującym. Wydanie decyzji bez podstawy prawnej według skarżącej oznacza, że decyzja nie ma podstawy w żadnym powszechnie obowiązującym przepisie prawnym zawartym w ustawie lub w akcie wydanym z wyraźnego upoważnienia ustawowego. Taka właśnie sytuacja zdaniem odwołującej się miała miejsce w przedmiotowej sprawie.
Przepis art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach osiedlach będący podstawą decyzji stanowił, że rozwiązanie umowy użytkowania wieczystego i zarządzenie odebrania terenu może nastąpić w razie nieutrzymywania w należytym stanie budynków i urządzeń, oddanych w użytkowanie wieczyste łącznie z terenem. Podczas gdy przedmiotem umowy była działka niezabudowana (nie oddano w użytkowanie wieczyste żadnych budynków ani urządzeń), a zatem jakiekolwiek budynki czy urządzenia nie mogły być nieutrzymane w nienależytym stanie. Przyczyną wydanej decyzji było przeprojektowanie osiedla domków jednorodzinnych spowodowane koniecznością zachowania strefy sanitarnej dla fabryki mączki rybnej. Jednak takie okoliczności nie mogły być podstawą rozwiązania umowy użytkowania wieczystego.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 16 § 1, art. 127 § 3, art. 156 § 1 i 2 oraz art. 158 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 2,67 ze zmianami), art. 21 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (tekst jednolity w Dz.U. z 1969 r., nr 22, poz. 159 ze zm.), art. 2 ust. 1, art. 3, art. 15 ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 55 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1961 r. Nr 18, poz. 94) oraz art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r. poz. 1659), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję z dnia 25 września 2015 r.