Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel, Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Makowska,, Asesor WSA Joanna Wojciechowska (spr.), Protokolant Joanna Białas-Gołąb, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2005 r. sprawy ze skargi Z. B. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie statusu bezrobotnego oddala skargę
Starosta [...] decyzją z dnia [...] r. nr [...] znak [...] na podstawie art. 33 ust. 4 pkt 3 i art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2004 r. Nr 99, poz. 1001) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( tekst jednolity Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zmianami) orzekł o utracie przez Z. B. statusu osoby bezrobotnej z dniem [...] r.
Z uzasadnienia decyzji wynika, że w dniu [...] r. Z.B. zgłosił się na wezwanie do Powiatowego Urzędu Pracy w [...], w celu przedstawienia mu oferty pracy w Przedsiębiorstwie [...] w [...], na stanowisku mechanika sprzętu ogrodniczego. W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej z pośrednikiem pracy Z. B. odmówił przyjęcia oferty pracy. W oświadczeniu pisemnym złożonym w PUP, Z. B. stwierdził, że odmowa przyjęcia propozycji zatrudnienia spowodowana była brakiem znajomości naprawy sprzętu ogrodniczego oraz niezadowalającym wynagrodzeniem. Wymogiem pracodawcy było posiadanie przez kandydata na pracownika wykształcenia min. zawodowego mechanicznego, w tym mechanika pojazdów samochodowych. Przedstawiona oferta przez pracownika PUP zgodna była z posiadanymi przez Z. B. kwalifikacjami i doświadczeniem zawodowym. Starosta wskazał, że w dniu rejestracji w PUP [...]r., wypełniając kartę rejestracyjną, Z. B. podpisał oświadczenie zawierające m.in. deklarację, że jest osobą zdolną i gotową do podjęcia zatrudnienia. Zgodnie z zapisem art. 2 ust. 1, pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy osoba bezrobotna jest zdolna do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, a jednocześnie art. 2 ust. 1 pkt 16 tejże ustawy definiuje odpowiednią pracę jako zatrudnienie lub inne prace zarobkowe, które podlegają ubezpieczeniom społecznym i do wykonywania których bezrobotny ma wystarczające kwalifikacje lub doświadczenie zawodowe lub może je wykonywać po uprzednim szkoleniu, a stan zdrowia pozwala mu na ich wykonywanie oraz łączny czas dojazdu do miejsca pracy i z powrotem środkami transportu zbiorowego nie przekracza 3 godzin. Starosta wyjaśnił, że kwestię wynagrodzenia reguluje ustawa z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę ( Dz. U. z 2002r., Nr 200, poz. 1679 z późn. zmianami). Art. 6 ww. ustawy określa, że wysokość wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od wysokości minimalnego wynagrodzenia, zaś rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2005 r. ustala od dnia 01.01.2005 r. minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 849 zł brutto.
Starosta podał, że zaproponowana Z. B. oferta pracy wyczerpywała definicję ustawową odpowiedniej pracy, zaś wyżej wymieniony nie przedstawił argumentów, które pozwoliłyby uznać odmowę podjęcia pracy za uzasadnioną, w związku z tym zgodnie z przepisami ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, organ orzekł o utracie statusu osoby bezrobotnej przez wyżej wymienionego. Starosta dodatkowo pouczył Z. B., że może on ponownie zarejestrować się jako osobą bezrobotna po upływie 90 dni od daty skreślenia go z ewidencji bezrobotnych.