Dnia 10 grudnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie: sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) sędzia WSA Leszek Tyliński Protokolant: asystent sędziego Krzysztof Cisewski po rozpoznaniu w II Wydziale na rozprawie w dniu 10 grudnia 2013 roku sprawy ze skargi "[...]" spółka z o.o. w [...] na decyzję Dyrektor Izby Celnej w [...] z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie zmiany decyzji w zakresie zmiany miejsca urządzania gier na automatach o niskich wygranych 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. zasądza od Dyrektora Izby Celnej w [...] na rzecz "[...]" spółka z o.o. w [...] kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Po rozpatrzeniu wniosku spółki [...] w S. (dalej powoływanej jako "spółki") z dnia [...] (data pisma) o zmianę udzielonego ostateczną decyzją z dnia [...] nr [...] przez Dyrektora Izby Skarbowej w B. zezwolenia na urządzenie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] poprzez wykreślenie z decyzji wskazanego pod pozycją nr [....] punktu gry: [...] W. i wpisanie w jego miejsce punktu gry: [....] B., Dyrektor Izby Celnej w T. decyzją z dnia [...] nr [...], na podstawie art. 253a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowej (t.j. Dz.U. z 2005 r., Nr 8 poz. 60 ze zm., dalej powoływanej jako "Ordynacja podatkowa") w związku z art.135 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2009 r., Nr 201, poz. 1540), odmówił dokonania wnioskowanej zmiany, z uwagi na okoliczność, że ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2010 r. i która dopuszcza możliwość zmiany udzielonych przed dniem wejścia w życie ustawy zezwoleń na urządzenie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, w art. 135 ust. 2 wyraźnie stanowi, iż zmiana taka nie może dotyczyć zmiany miejsca urządzania gier, z wyjątkiem zmniejszania liczby punktów gry na automatach o niskich wygranych.
Wskazana decyzja została podpisana przez J. C. - zastępcę Dyrektora Izby Celnej w T., działającego z upoważnienia tegoż Dyrektora.
Od powyższej decyzji spółka wniosła odwołanie, w którym zarzuciła sprzeczność art. 135 § 2 ustawy o grach hazardowych z art. 2 i art. 7 Konstytucji RP, brak notyfikacji technicznych przepisów ustawy o grach hazardowych oraz naruszenie art. 35 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm. dalej powoływanej jako "kpa"), domagając się w związku z tym uchylenia w całości zaskarżonej decyzji i orzeczenia co do istoty sprawy zgodnie z wnioskiem spółki lub ewentualnie przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.
Po rozpatrzeniu odwołania spółki Dyrektor Izby Celnej w T. decyzją z dnia [...] nr [...], w oparciu art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 221 Ordynacji podatkowej, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu decyzji organ podtrzymał stanowisko organu I instancji, iż na dokonanie wnioskowanej zmiany udzielonego zezwolenia nie pozwala przepis art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych, który to przepis stanowi lex specialis w stosunku do art. 51 ust. 2 w zw. z art. 135 ust. 1 tej ustawy. Wskazując, że w przedmiotowej sprawie organ I instancji działał w trybie art. 253a § 1 Ordynacji podatkowej, organ podkreślił, iż przepis art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych stanowił przesłankę negatywną zmiany udzielonego ostateczną decyzją zezwolenia. Zaznaczył, że zarzut odwołania oparcia rozstrzygnięcia administracyjnego na przepisach, które nie zostały notyfikowane i jako takie pozostają prawnie bezskuteczne, nie może być oceniany w kategoriach wadliwego lub niewadliwego zastosowania prawa, lecz jedynie legalności samego aktu normatywnego na podstawie którego wydano to rozstrzygnięcie, do badania której to legalności nie mają uprawnienia organy administracyjne. Wskazał przy tym, że ustawodawca oddzielił materię ustawodawczą z zakresu gier hazardowych, która nie podlega obowiązkowi notyfikacji i w stosunku do której przeprowadził proces legislacyjny (ustawa o grach hazardowych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010 r.), i która to stanowiła podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia, od materii prawnej która podlega takiemu obowiązkowi, stosownie do wymogów dyrektywy 98/34/WE, a która jest objęta projektem ustawy o zmianie ustawy o grach hazardowych oraz niektórych innych ustaw. W kwestii zarzutu naruszenia przepisów proceduralnych, organ odwoławczy wskazując na jego bezzasadność, powołał się na przepis art. 140 § 1 Ordynacji podatkowej i okoliczność prawidłowego zastosowania go w sprawie, a także na konieczność wnikliwego zbadania wniosku spółki nie tylko z punktu widzenia warunków określonych w art. 30 ustawy o grach i zakładach wzajemnych, lecz także pod względem przesłanek wskazanych w przepisie art. 253a Ordynacji podatkowej tj. interesu publicznego lub ważnego interesu strony. Odnosząc się zaś do zarzutu oparcia rozstrzygnięcia o przepis art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych, który zdaniem spółki jest niezgodny z wartościami konstytucyjnymi wynikającymi z treści art. 2 i art. 7 Konstytucji RP, organ odwoławczy zaznaczył, iż brzmienie językowe kwestionowanych przez odwołującą przepisów jest jednoznaczne, dlatego też budowanie alternatywnej hipotezy interpretacyjnej zgodnie z postulatem strony, bez popadania w wykładnię contra legem, byłoby niemożliwe. Ponadto organ podkreślił, iż organy administracyjne nie są uprawnione do badania legalności aktu normatywnego.