Rada Miasta charakteryzując osoby uprawnione do skorzystania z 50% bonifikaty przy zakupie określonych abonamentów wskazała ponadto, że osobami tymi mogą być właściciele pojazdów.
Bez wątpienia kryterium to w sposób jasny określa cechę wspólną mieszkańców strefy (którzy jak przedstawiono wyżej mieli być ponadto zamieszkali i zameldowani na pobyt stały w jej obszarze), według tytułu prawnego do pojazdu.
Zważyć należy, czy uzasadnione było kryterium, według którego osoby fizyczne, nawet zameldowane na pobyt stały, zostały przez kwestionowany przepis różnie potraktowane. Należy odpowiedzieć na pytanie, czy usprawiedliwione jest uprzywilejowanie osób będących właścicielami pojazdów samochodowych w stosunku do osób będących użytkownikami pojazdów samochodowych na podstawie innych tytułów prawnych?
Obie grupy użytkowników pojazdów są w tej samej sytuacji faktycznej - zostały w miejscu swego zamieszkania objęte strefą płatnego parkowania i koniecznością uiszczania stosownych opłat. Koniecznością opłaty zostali objęci zarówno właściciele pojazdów jak i inne osoby użytkujące pojazdy samochodowe, np. w oparciu o umowę kredytu a stanowiące własność banku do czasu jego pełnej spłaty.
Celem wprowadzonej ulgi miało być, jak można domniemywać, zmniejszenie dolegliwości związanych z koniecznością stałego ponoszenia opłat za parkowanie w strefie, która nie obejmuje całego miasta. Przyjętą relewantność badanego kryterium trudno odnieść do celów uchwały z dnia [...] r.
W konkluzji powyższych rozważań Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie stwierdził, że zastosowane przez Radę Miasta w §5 pkt 4 uchwały kryterium pomniejszenia wysokości abonamentów o których mowa w §5 pkt 2 lit. f) i g) uchwały, jako okoliczność uzasadniająca odmienne traktowanie poszczególnych kategorii osób mieszkających w strefie płatnego parkowania, nie posiada cech, które usprawiedliwiałyby przyznanie nierównej pozycji prawnej właścicieli pojazdów zamieszkałych i zameldowanych na pobyt stały od pozostałych mieszkańców strefy nie posiadających zameldowania na pobyt stały lub będących użytkownikami pojazdów samochodowych na podstawie innych tytułów prawnych.
Ustosunkowując się do zarzutu naruszenia przez Wojewodę art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) poprzez brak zawiadomienia Gminy o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały należało uznać go za uzasadniony. Za zawiadomienie takie nie można bowiem uznać pisma Wojewody z [...] r. i wyrażonej w nim prośby opartej na art. 88 ustawy o samorządzie gminnym.
Art. 91 ust. 5 cyt. ustawy w związku z art. 61 § 1 i 4 k.p.a. nakłada na organ nadzoru obowiązek zawiadomienia organu gminy o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy. Zgodnie z tezą uchwały NSA podjętej w składzie 7 sędziów z 21 października 2002 r. (OPS 9/02, ONSA 2003/2/43) brak zawiadomienia organu gminy o wszczęciu postępowania stanowi naruszenie przepisów postępowania, które może mieć wpływ na wynik sprawy. O wadze tego naruszenia decyduje Sąd w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego.
Rozpatrując niniejszą sprawę, skład orzekający stwierdził, że formalny brak zawiadomienia organu gminy o wszczęciu postępowania nadzorczego nie miał wpływu na treść rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.
Z powyższych względów z mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzeczono jak w sentencji.