Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych Miasta [...] oraz sposobu ich pobierania
Uzasadnienie strona 3/6

Podstawę materialnoprawną do podjęcia przez radę gminy uchwały w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania i opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania stanowią przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.).

Stosownie do art. 13b ust. 3 w/w ustawy rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania. Ustalając strefę płatnego parkowania rada może m.in. wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi (art. 13b ust. 4 pkt 2).

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje uprawnienie Rady Miasta do podjęcia uchwały w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta oraz sposobu ich pobierania. Przedmiotem zaskarżonego rozstrzygnięcia Wojewody stał się zapis zawarty w §5 pkt 4 uchwały Rady Miasta nr XIII/269/03 określający podmioty uprawnione do skorzystania z 50% bonifikaty przy zakupie abonamentów sześciomiesięcznych i dwunastomiesięcznych. Zdaniem Wojewody, zapis ten narusza art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Fundamentalną zasadą, na jakiej opiera się polski system prawny, jest zasada równości obywateli wobec prawa stanowiąca lex generalis w stosunku do innych unormowań (np. art. 33, art. 60, art. 70 ust. 4 Konstytucji). Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Zasada ta wprawdzie nie została wyrażona odrębnie w przepisach prawa materialnego i postępowania administracyjnego, wynika jednak ona z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i - jak każda zasada konstytucyjna - musi być przestrzegana na gruncie wszystkich dziedzin prawa.

W oparciu o dotychczasowe i utrwalone orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego sprzed uchwalenia nowej Konstytucji, zaakceptowane pod rządami Konstytucji z 1997 r. (zob. wyrok z 5 listopada 1997 r., TK 22/97) zasada równości najogólniej rzecz ujmując oznacza:

1) nakaz równego traktowania równych i podobnego traktowania podobnych,

2) dopuszczalność uzasadnionych zróżnicowań,

3) wiązanie równości z zasadą sprawiedliwości.

Wszelkie odstępstwa od nakazu równego traktowania podmiotów podobnych muszą natomiast zawsze znajdować podstawę w odpowiednio przekonujących kryteriach. Kryteria te muszą mieć:

po pierwsze, charakter relewantny, a więc pozostawać w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią przepisów w których zawarta jest kontrolowana norma oraz służyć realizacji tego celu i treści, czyli wprowadzane zróżnicowania muszą mieć charakter racjonalnie uzasadniony. Nie wolno ich dokonywać według dowolnie ustalonego kryterium (zob. orzeczenie TK z 12 grudnia 1994 r., K. 3/94), po drugie, kryteria te muszą mieć charakter proporcjonalny, a więc waga interesu, któremu ma służyć różnicowanie sytuacji adresatów normy musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku nierównego potraktowania podmiotów podobnych, po trzecie, kryteria te muszą pozostawać w jakimś związku z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych (zob. orzeczenie TK z 23 października 1995 r., K. 4/95).

Strona 3/6