Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Makowska,, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska, Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 września 2016 r. sprawy ze skargi M. P. na czynność Prezydenta Miasta S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu I. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności w części dotyczącej odmowy zwrotu nadpłaty za wydanie karty numer [...] pojazdu marki [...] numer rejestracyjny [...] (poprzedni numer rejestracyjny [...]), II. uznaje obowiązek Prezydenta Miasta S. do dokonania zwrotu na rzecz skarżącego M. P. części opłaty w wysokości [...] ([...]) złotych za wydanie karty pojazdu opisanej w pkt I wyroku,
Wnioskiem z dnia [...] M.P. wrócił się do Prezydenta Miasta S. o zwrot uiszczonej nadpłaty w kwocie [...] zł za wydanie [...] karty pojazdu, przy rejestracji pojazdu o numerze rejestracyjnym [...][...].
W odpowiedzi na wniosek Prezydent Miasta S. w piśmie z dnia [...] poinformował wnioskodawcę, iż zgodnie z art. 77 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym wysokość opłat za kartę pojazdu określa w drodze rozporządzenia minister właściwy do spraw transportu. Stosownie do wymienionej delegacji ustawowej opłata za kartę pojazdu przy pierwszej rejestracji pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którą pobrał w dniu rejestracji organ rejestrujący, określona była w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. z 2003 r. Nr 137, poz. 1310) i wynosiła 500 zł.
Alej organ wyjaśnił, że rozporządzenia należą do źródeł powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej. Akty powszechnie obowiązujące są to akty prawne wiążące wszystkich, zarówno organy państwowe, jak też obywateli. W polskim systemie prawnym obowiązuje zasada domniemania legalności aktu normatywnego. A więc do czasu zweryfikowania zgodności postanowień danego rozporządzenia z Konstytucją czy też z normą traktatową przez Trybunał Konstytucyjny, obowiązujące prawo jest wiążące i powszechnie obowiązujące.
Obowiązek pobrania przez organ rejestrujący pojazdy opłaty za kartę pojazdu wynika również z § 1 ust. 1 pkt 3 załącznika Nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (publikator aktualny na dzień pobrania opłaty za kartę pojazdu: Dz. U. z 2003 r. Nr 192, poz. 1878 z późniejszymi zmianami, aktualny publikator-tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 1727 z późniejszymi zmianami).
W orzeczeniu z dnia 17 stycznia 2006 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność przepisu rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. z 2003 r. Nr 137, poz. 1310) z Konstytucją i ustawą Prawo o ruchu drogowym, wskazując jednocześnie, że niniejszy przepis traci moc 1 maja 2006 roku. Wskazując tę datę jako graniczną obowiązywania niniejszego przepisu Trybunał Konstytucyjny umożliwił Ministrowi Transportu i Budownictwa przeprowadzenia postępowania legislacyjnego w celu usunięcia z obrotu prawnego przepisów niezgodnych z ustawą zasadniczą i ustawą Prawo o ruchu drogowym. Trybunał odroczył termin utraty mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu celem wprowadzenia do tego czasu nowych regulacji, bez pozbawiania powiatów odpłatności za ich czynności. W chwili obecnej Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 28 lipca 2006 roku w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu utraciło moc na podstawie § 2 Rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z 28 marca 2006 roku w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. z 2006 r. Nr 59, poz. 421), wprowadzającego jednocześnie nową opłatę wynoszącą 75 zł za wydanie karty pojazdu przy pierwszej rejestracji jak i przy wydaniu jej wtórnika.