Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Mysiak Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Skrzetuska-Gajos po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi B. R. na decyzję Wojewody z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej oraz zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] r. wydaną na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a i b w zw. z art. 33 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 i 1149 ze zm.), dalej jako "u.p.z.", oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.), dalej jako: "k.p.a.", Starosta K. orzekł o utracie przez B. R., zwaną dalej również "skarżącą" statusu osoby bezrobotnej oraz prawa do zasiłku dla bezrobotnych z dniem 17 grudnia 2018 r., uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie odmową podjęcia zatrudnienia.
Organ wyjaśnił, że w dniu 17 grudnia 2018 r. skarżąca otrzymała skierowanie do pracy w firmie L. T. na stanowisku: kelner. W tym samym dniu skarżąca złożyła w PUP oświadczenie, w którym podała, że odmawia podjęcia pracy z powodu kłopotów z kręgosłupem. W związku z powyższym organ I instancji skierował skarżącą do lekarza medycyny pracy celem ustalenia jej zdolności do podjęcia zaoferowanej jej pracy. Z treści opinii o przydatności zawodowej do pracy wynika, że według lekarza przeprowadzającego badanie, skarżąca jest zdolna do pracy na zaproponowanym jej stanowisku.
Skarżąca powyższą decyzję odebrała w dniu 7 stycznia 2019 r., a w dniu
8 stycznia 2019 r. złożyła pismo zatytułowane: "Wyjaśnienie do otrzymania decyzji" oraz oświadczenie, że pismo to należy traktować jako odwołanie od decyzji. W piśmie tym podała, że po otrzymaniu w dniu 17 grudnia 2018 r. skierowania, nie może podąć pracy, gdyż jest w trakcie leczenia i ten rodzaj pracy koliduje z jej schorzeniem tzn. problemami z kręgosłupem. Skarżąca wskazała, że stawiła się u lekarza medycyny pracy i w dniu 19 grudnia 2018 r. dzwoniła do PUP, informując pracownika o jego decyzji, a także, że na dzień 20 grudnia 2018 r. jest zarejestrowana do dr P.. Strona podała także, że nie rozumie tak wydanej decyzji, a tym bardziej po co była wymagana od niej opinia lekarza medycyny pracy skoro od dnia 17 grudnia 2018 r., orzeczono o odmowie podjęcia przez nią zatrudnienia.
Wojewoda, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.
w związku z art. 10 ust. 7 pkt 2 i art. 33 ust. 4 pkt 3 u.p.z., po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] nr [...] orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ II instancji wskazał, że zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma art. 33 ust. 4 pkt 3 u.p.z., zgodnie z którym starosta pozbawia statusu osoby bezrobotnej, która odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia odpowiedniej pracy lub innej formy pomocy określonej w ustawie; pozbawienie statusu bezrobotnego następuje od dnia odmowy na okres:
a) 120 dni w przypadku pierwszej odmowy,
b) 180 dni w przypadku drugiej odmowy,
c) 270 dni w przypadku trzeciej i każdej kolejnej odmowy;
Organ odwoławczy uznał, że w przypadku skarżącej bezspornie zaszły przesłanki do zastosowania art. 33 ust. 4 pkt 3 u.p.z.
Organ uwypuklił, że niezdolność do pracy to pojęcie ustawowe, zaś ustawie o promocji zatrudnienia ustawodawca wskazał podmiot (lekarza medycyny pracy), który ma kompetencje do orzekania w stosunku do osób bezrobotnych o ich zdolności do pracy. Organ uznał zatem, że opinia ww. lekarza jest wiążąca dla organów zatrudnienia. Powyższe oznacza, że tylko orzeczenie organu rentowego o niezdolności do pracy czy też zaświadczenie od lekarza medycyny pracy mogłoby stanowić dla organu przesłankę do uwzględnienia odwołania, iż z powodów zdrowotnych nie może ona podjąć ww. zatrudnienia.