Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Barbara Gebel,, Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Protokolant Michał Iwanowski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2010 r. sprawy ze skargi W. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej prawo do zaliczki alimentacyjnej oddala skargę
Kierownik Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej decyzją z dnia [...]r., Nr [...], działając z upoważnienia Burmistrza, na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732) oraz rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 7 czerwca 2005 r. w sprawie wzoru wniosku o ustalenie prawa do zaliczki alimentacyjnej oraz odpowiednich zaświadczeń (Dz. U. Nr 105, poz. 882 art. 104 § 1 Kpa, po rozpatrzeniu wniosku H. R. z dnia [...]r. - przyznał H. R. zaliczkę alimentacyjną w wysokości [...]zł. miesięcznie na okres [...]. na rzecz syna P. R.
W dniu [...]r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wpłynęło podanie W. P. z dnia [...]r. zawierające żądanie stwierdzenia nieważności powyższej decyzji Burmistrza z dnia [...]r. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, a to art. 8, 10, 10a, 11, 15 ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej i art. 109§ 1 kpa. Organ pominął bowiem fakt, że dłużnik alimentacyjny od dnia [...]r. wpłacał należności z tytułu alimentów przekazem pocztowym do rąk H. R., a ponadto, nie uczestniczył w postępowaniu, nie otrzymał informacji o tym, że jest prowadzone postępowanie, oraz że została wydana decyzja administracyjna przyznająca zaliczkę alimentacyjną. Postępowanie to dotyczyło zarówno interesu jak i obowiązku dłużnika w każdym jego wymiarze, dlatego powinien zostać poinformowany o fakcie przyznania zaliczki alimentacyjnej, która to rodzi obowiązek pokrycia przez dłużnika należności z niej wynikającej.
Decyzją z dnia [...]r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 157§3 w związku z art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071) oraz art. 2 pkt 5 i art. 12 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732 ze zm.), a także art. 41 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7 ze zm.) - po rozpatrzeniu wniosku W. P. - odmówiło wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności wskazanej decyzji.
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ wskazał, że w sprawie wywołanej wnioskiem W. P. powstała wątpliwość, czy jest on stroną postępowania prowadzonego w przedmiocie ustalenia prawa do zaliczki alimentacyjnej dla jego syna - P. R.
Zdaniem organu, ustalenie powyższego faktu jest istotne, z uwagi na treść przepisu art. 157 § 2 Kpa, zgodnie z którym postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu.
Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 28 kpa, stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Definicja prawna strony oparta jest zatem na konstrukcji interesu prawnego lub takiegoż obowiązku. Powołując się na orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego organ wywiódł dalej, że interes prawny jest kategorią normatywną, mającą swe źródło w przepisach regulujących sposób załatwienia sprawy i stanowiących podstawę prawna jej rozstrzygnięcia, zarazem ściśle związaną z przedmiotem prowadzonego postępowania. Mieć interes prawny w postępowaniu administracyjnym znaczy to samo, co ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego, na podstawie którego można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danej osoby.