Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska Sędziowie Sędzia WSA Stefan Kłosowski Sędzia WSA Kazimierz Maczewski (spr.) po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu [...] r. sprawy ze skargi R. B. na czynność Komendanta Policji z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie opłaty za przechowywanie broni w depozycie I. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności, II. zasądza od Komendanta Policji na rzecz skarżącego R. B. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
UZASADNENIE
Komendant Wojewódzki Policji w S. w piśmie z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] skierowanym do R. B. i J. B. dokonał naliczenia opłaty w kwocie [...]zł, za deponowanie broni w okresie od dnia [...] października 2008 r. do dnia [...] listopada 2017 r.
R. B. (dalej: Strona/Skarżący) pismem z [...] kwietnia 2019 r. zaskarżył w całości do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ww. czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji. Skarżący wniósł o uchylenie w całości tej czynności i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonej czynności zarzucił naruszenie art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy o broni i amunicji oraz art. 7 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu skargi podał, że [...] października 2004 r. (powinno być 2008 r.) zdał broń - rakietnicę nr [...], kal. [...] mm, na Komendę Wojewódzką Policji w S. , którą znalazł w piwnicy po śmierci ojca. Na Komendzie został poinformowany, że ma zostawić broń do zniszczenia i taki wniosek złożył.
Skarżący przyznał, że Komenda Wojewódzka Policji wielokrotnie informowała go pisemnie o warunkach deponowania broni a on wielokrotnie składał w tej sprawie wyjaśnienia u ówczesnego dzielnicowego Komendy Miejskiej Policji [...], prosząc go o pomoc i interwencję w tej sprawie. Skarżący wyjaśnił, że Wojewódzka Komenda Policji nie mogła zdanej broni zniszczyć, ponieważ miała wiedzę, iż drugim spadkobiercą jest brat J. B.. Wskazał też, że prosił dzielnicowego aby podjął odpowiednie czynności w tej sprawie, ponieważ brat był w bardzo dużym konflikcie z rodzicami oraz z nim, i absolutnie nie miał żadnego wpływu na to aby go zmusić do podpisania oświadczenia odnośnie zniszczenia broni.
Skarżący zarzucił, że zaskarżona czynność narusza przepis art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy o broni i amunicji z uwagi na nieprawidłowe określenie jego obowiązku. Zdaniem Skarżącego, podejmując działania w zakresie pobrania opłaty za zdeponowanie broni organ obowiązany był skierować je do wszystkich podmiotów, które obciążał obowiązek zapłaty. Winien był tym samym określić ich krąg, rodzaj odpowiedzialności oraz jej zakres, uwzględniając przy tym okoliczności towarzyszące nabyciu przez niego broni w drodze dziedziczenia. Broń złożona w depozycie policyjnym nie była przedmiotem działu spadku, oznacza to, że w odniesieniu do długu związanego z przechowaniem broni w depozycie wszyscy spadkobiercy na podstawie art. 1034 k.c. ponoszą odpowiedzialność solidarną. Nieuprawnionym było więc skierowanie tylko do niego wezwania do uiszczenia kosztów przechowania broni. W takim przypadku organ powinien bowiem wezwać wszystkich spadkobierców do uiszczenia całości kwoty.
Wadliwość zaskarżonej czynności wynikała również z tego, że organ nie wskazał w wezwaniu okoliczności na podstawie których przyjął istnienie i zakres obowiązku uiszczenia opłaty po stronie Skarżącego. Z uwagi na to, że przedmiotem wezwania była realizacja obowiązku wynikającego z przepisu prawa, a przepisy ustawy nie regulują trybu jego realizacji, obowiązek organu w zakresie należytego wyjaśnienia podstawy prawnej i faktycznej wystosowania wezwania wywieść należało z przepisu art. 7 i art. 2 Konstytucji RP, bowiem nakazuje to zasada demokratycznego państwa prawnego.