Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Jankowski, Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj (spr.), Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Klimek, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Dowódcy Jednostki Wojskowej [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie ustalenia i wypłaty różnicy w uposażeniu oddala skargę.
Decyzją nr [...] z [...] r. po rozpatrzeniu wniosku J. M., z dnia [...] r. w sprawie ustalenia i wypłaty różnicy w uposażeniu, powstałej na skutek ponownego określenia przez Dowódcę Wojsk Lądowych w W. grupy uposażenia żołnierza na stanowisku służbowym, Dowódca Jednostki Wojskowej nr [...] odmówił skarżącemu ustalenia i wypłaty różnicy w uposażeniu.
W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji stwierdził, że brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia żądania zawartego we wniosku oficera z dnia [...] r. w drodze decyzji ustalającej różnicę pomiędzy uposażeniem faktycznie wypłaconym, a uposażeniem należnym, zgodnie z przepisami prawa. Skarżący żądanie w zakresie ustalenia i wypłacenia różnicy uposażenia wywodzi z okoliczności prawnych w postaci stwierdzenia nieważności decyzji (rozkazów personalnych) dotyczących wyznaczenia go na poszczególne stanowiska służbowe, w części zaszeregowania tych stanowisk do grupy uposażenia oraz wydania przez Dowódcę Wojsk Lądowych w dniu [...] r. decyzji nr [...] i nr [...] ustalających uposażenie zasadnicze według innych (wyższych) grup uposażenia na poszczególnych, zajmowanych w przeszłości stanowiskach służbowych. W stosunku do wspomnianych decyzji, wydane zostały ostateczne decyzje Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] r., stwierdzające ich nieważność.
Oznacza to w ocenie organu pierwszej instancji, że odpadła zasadnicza podstawa prawna, na której zasadzał się wniosek strony w przedmiocie ustalenia i wypłaty różnicy w uposażeniu. Brak jest bowiem możliwości i podstaw ustalenia kwoty, o którą wbrew przepisom pomniejszone zostało żołnierzowi uposażenie.
Niezależnie od powyższego organ pierwszej instancji wskazał, że roszczenie skarżącego o wypłatę uposażenia w wysokości wynikającej z ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych uległo przedawnieniu.
Na podstawie wyżej wymienionych decyzji i rozkazów personalnych wypłacone było skarżącemu uposażenie zasadnicze w stawce przewidzianej dla grupy zaszeregowania określonej w aktach prawnych wyznaczających na poszczególne stanowiska służbowe. Zgodnie z ówcześnie obowiązującym art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (obecnie art. 8a), roszczenia z tytułu prawa do uposażenia ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Przy czym, w myśl art. 81 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, roszczenie o wypłatę uposażenia w określonej wysokości (w rozstrzyganej sprawie w wysokości wynikającej z ustawy o radcach prawnych) powstawało w pierwszym dniu miesiąca kalendarzowego, za który przysługiwało. Oznacza to, zdaniem organu, że roszczenie skarżącego o wypłatę uposażenia na poziomie głównego specjalisty za poszczególne miesiące ulegało przedawnieniu z upływem trzech lat. Roszczenie za ostatni miesiąc, tj. za czerwiec 2007 r., uległo przedawnieniu z dniem 1 lipca 2010 r. Stosownie do treści art. 75 ust. 2 pkt 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (w brzemieniu obowiązującym do dnia 4 grudnia 2013 r.), bieg przedawnienia roszczenia z tytułu prawa do uposażenia przerywa każda czynność przed organem właściwym do rozpatrzenia roszczenia podjęta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia. Skarżący wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji i rozkazów personalnych złożył w dniu [...] r., a więc w dacie przypadającej po przedawnieniu roszczenia.