1. O ile słusznym jest pogląd, wg którego samo orzeczenie o niepełnosprawności posiada przymiot prawa o charakterze osobistym i niezbywalnym i trudno wskazać na możliwość wstąpienia w miejsce strony postępowania orzeczniczego, na podstawie art. 30 § 4 K.p.a., spadkobiercy, to w ocenie Sądu, nie powinno się automatycznie pomijać aspektu praw osób trzecich, których źródło znajduje się w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności osoby zmarłej.
2. Sąd nie znajduje racjonalnych przesłanek do rozróżnienia sytuacji uprawnionych ze względu na kryterium, czy osoba niepełnosprawna dożyła terminu posiedzenia składu orzekającego powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, czy też nie.
O ile bowiem, biorąc pod uwagę jedynie ścisłą, literalną wykładnię normy art. 71 ust. 2 pkt 9 u.p.z.i.r.p., w tym pierwszym przypadku doszłoby do zachowania ciągłości orzeczeń o niepełnosprawności, o tyle w drugim zachodzi przesłanka tamująca wydanie orzeczenia o niepełnosprawności, co w sposób bezpośredni godzi w prawa najbliższych zmarłej osoby niepełnosprawnej i w oczywisty sposób narusza konstytucyjną zasadę tak sprawiedliwości społecznej, jak i równości. Choć prawdopodobnym jest przecież (zwłaszcza w przypadku śmierci wnioskodawcy spowodowanej chorobą), że wobec wnioskodawcy również zaistniałaby ciągłość orzeczeń.
3. Nie sposób bowiem przyjąć, że utrata przez Skarżącą świadczenia o jakim mowa w art. 71 ust. 2 pkt 9 u.p.z.i.r.p. nie nastąpiła w związku ze śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana, zaś brak formalnego orzeczenia o niepełnosprawności, nie powinien w jej sytuacji być potraktowany jako przesłanka tamująca możliwość uzyskania zasiłku dla bezrobotnych. Przyjęcie bowiem takiej interpretacji godzi w podstawowe zasady konstytucyjne i nie taka była intencja ustawodawcy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj, Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska Protokolant starszy sekretarz sądowy Alicja Poznańska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 marca 2018 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Starosty W. z dnia [...] r., nr [...]
1. Starosta [...], decyzją z dnia [...] r., orzekł o uznaniu J. K. (dalej przywoływana jako: "Skarżąca"), z dniem [...] r. za osobę bezrobotną i odmówił przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
Decyzja została wydana na podstawie art. 71 ust. 2 pkt 9 oraz art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a i b ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego. W uzasadnieniu Organ podał, że w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji Skarżąca pobierała świadczenie pielęgnacyjne przez okres ponad 365 dni jednak utrata prawa do tego świadczenia nie była spowodowana śmiercią osoby, nad którą była sprawowana opieka, co skutkuje odmową przyznania prawa do zasiłku.
2. W odwołaniu Skarżąca wskazała, że nie zgadza się z treścią decyzji. Podała, że jej córka zmarła [...] r., a termin posiedzenia komisji był wyznaczony na [...] r.
3. Decyzją z dnia [...] nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017r., poz. 1257, dalej przywoływana jako: "K.p.a."), w związku z art. 10 ust. 7 pkt 2 i art. 71 ust. 2 pkt 9 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065 ze zm., dalej przywoływana jako: "u.p.z.i.r.p."), Wojewoda Z. orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu Organ przekonywał, że dla rozstrzygnięcia kwestii, będącej osią sporu, zasadnicze znaczenie ma treść art. 71 u.p.z.i.r.p.
Ustalił ponadto, że Skarżąca pobierała w okresie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres 365 dni świadczenie pielęgnacyjne. Wypełniła tym samym pierwszy z warunków przyznania jej prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Nie została jednak spełniona druga z przesłanek, o której mowa w art. 71 u.p.z.i.r.p., bowiem utrata prawa do świadczenia pielęgnacyjnego nie była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana, lecz nastąpiła z upływem czasu, na jaki prawo to zostało przyznane.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Organ wskazał, iż Skarżąca zarejestrowała się w Powiatowym Urzędzie Pracy w W. w dniu [...] r. jako osoba bezrobotna, bez prawa do zasiłku dla bezrobotnych. W dniu rejestracji przedłożyła m.in. zaświadczenie z G. O. P. S. w W., z którego wynika, że do dnia [...] r. pobierała na dziecko świadczenie pielęgnacyjne.
Organ przytoczył normę art. 71 ust. 1 u.p.z.i.r.p. i wskazał, że prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy, jeżeli nie ma dla niego propozycji odpowiedniej pracy, propozycji stażu, przygotowania zawodowego dorosłych, szkolenia prac interwencyjnych lub robót publicznych, a ponadto, gdy w okresie 18 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres 365 dni pobierał świadczenie pielęgnacyjne lub specjalny zasiłek opiekuńczy na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, lub zasiłek dla opiekuna na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, jeżeli utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana (art. 71 ust. 2 pkt 9 cyt. wyżej ustawy).