Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Mysiak, Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski (spr.),, Asesor WSA Joanna Wojciechowska, Protokolant Agata Banc, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 marca 2006 r. sprawy ze skargi G. K. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miejscowości [...] u c h y l a zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] r. Nr [...] Wojewoda [...] stwierdził nieważność uchwały Nr [...] Rady Gminy [...] z dnia [...] r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miejscowości [...] . Zdaniem organu nadzoru uchwała powyższa rażąco narusza art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) oraz w przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587).
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ nadzoru stwierdza, iż zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Rada Gminy [...] w zakwestionowanej uchwale tego wymogu nie spełniła, gdyż w części graficznej planu, tj. załączniku nr [...] do uchwały nie rozgraniczyła terenów o różnym przeznaczeniu, oznaczonych symbolami [...]. Ustalając w § 25 ust. 2 pkt 2 uchwały na ww. terenie, obok działalności usługowo-rzemieślniczej w zakresie obsługi ludności, funkcję uzupełniającą: zabudowa jednorodzinna wolnostojąca, Rada winna odzwierciedlić takie przeznaczenie i odmienne zagospodarowanie terenów na załączniku graficznym planu, stanowiącym, jego integralną część. Wprowadzając dla terenu elementarnego [...] funkcję zabudowy jednorodzinnej wolnostojącej w połączeniu z działalnością usługowo-rzemieślniczą w zakresie obsługi ludności, a jednocześnie nie rozgraniczając tych funkcji, Rada Gminy [...] rażąco naruszyła przepis art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Skoro bowiem Gmina postanowiła o takim przeznaczeniu terenu, to powinna była wprowadzić te ustalenia tak w tekście, jak i na rysunku planu. Uregulowania sprzeczne z powyższymi aktami prawnymi stanowią naruszenie, o którym mowa w art. 28 ustawy. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, skutkujące nieważnością planu miejscowego /lub jego części/.
W dalszej części rozstrzygnięcia nadzorczego organ nadzoru stwierdza: cyt. "Niezależnie od powyższego, organ nadzoru wskazuje, iż Rada Gminy [...] określając w tekście planu (w §15 ust. 3 pkt 12, §16 ust. 3 pkt 13, §17 ust. 3 pkt 8, §18 ust. 3 pkt 10, §19 ust. 3 pkt 9, §20. ust. 3 pkt 10 §21 ust. 3 pkt 11, §24 ust. 3 pkt 12, §25 ust. 3 pkt 11, §26 ust. 3 pkt 11, §28 ust. 3 pkt 12, §29 ust. 3 pkt 9, §30 ust 1 pkt 13, §40 ust. 3 pkt 7 uchwały Nr [...]), wysokość zabudowy wskazała jedynie ich maksymalne granice w metrach, nie określając jednak dokładnego sposobu pomiaru tej wysokości - tzn. jej górnego poziomu /.../. Ustawodawca w § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 poz. 690, ze zm.) alternatywnie określił sposób określenia pomiaru wysokości zabudowy, tak więc Rada winna, była sprecyzować sposób tego pomiaru w odniesieniu do zabudowy przewidzianej w planie miejscowym. Tego jednak Rada Gminy [...] również nie uczyniła.