Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Iwona Tomaszewska,, Sędzia NSA Mirosława Włodarczak-Siuda, Protokolant Krzysztof Chudy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2008r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie naliczenia należności za wypracowane nadgodziny oddala skargę
Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. wyrokiem z dnia (...( stwierdził nieważność decyzji Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. z dnia (...( w przedmiocie naliczenia należności za nadgodziny.
W uzasadnieniu decyzji Sąd stwierdził, że w ustawie z dnia 26 kwietnia 1997 r. o Służbie Więziennej brak jest podstawy materialnoprawnej do orzekania w przedmiocie objętym decyzją organu I instancji, czyli przyznania funkcjonariuszowi Służby Więziennej M.M. należności za wypracowane nadgodziny.
Z art. 96 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej wynika, że z tytułu służby funkcjonariusz otrzymuje uposażenie i inne świadczenia określone w ustawie. Ustawodawca nie przewidział jednak w składzie uposażenia zasadniczego jak i dodatków do tego uposażenia, wynagrodzenia za czas służby przepracowany poza rozkładem czasu służby. Wynagrodzenie takie nie zostało ustanowione w formie świadczenia pieniężnego, którego rodzaje wymienia art. 104 ustawy.
Sąd wskazał nadto, że stanowiące podstawę prawną rozstrzygnięcia organu I instancji zarządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 września 1997 r. w sprawie zasad ustalania czasu służby funkcjonariuszy Służby Więziennej, nie może stanowić podstawy prawnej decyzji z powodu innego przedmiotu regulowanego tym zarządzeniem, ale przede wszystkim dlatego, że zarządzenie nie może być podstawą prawną decyzji, albowiem nie mieści się w katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP.
Odnosząc się do rozstrzygnięcia, jakie zapadło w sprawie Sąd stwierdził, że organ naruszył art. 138 § 1pkt 2 Kpa. Mając jednak na uwadze brak w ustawie o Służbie Więziennej podstawy prawnej roszczenia skarżącego, organ II instancji powinien był wydać decyzje na podstawie art. 138 §1 pkt 2 zd.2 Kpa.
Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w K. decyzją z dnia (...( na podstawie art. 138 § 1pkt 2 Kpa oraz art. 31 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej, uchylił decyzję Dyrektora Aresztu Śledczego w S. z dnia (...( w sprawie naliczenia M.M. należności za wypracowane nad godziny w kwocie (...( i umorzył postępowanie I instancji.
W uzasadnieniu decyzji organ przedstawił stan faktyczny sprawy, którego wynikało, że decyzją personalną z dnia (...( Dyrektor Aresztu Śledczego w S. na podstawie art. 31 ust 1 pkt 4 i ust. 2 oraz art. 39 ust 2 pkt 6 ustawy o Służbie Więziennej z dnia 26 kwietnia 1996 roku, zwolnił M.M. ze służby w Służbie Więziennej z dniem 31 grudnia 2005 roku, w związku z pisemnym zgłoszeniem wystąpienia ze służby.
Decyzją z dnia (...( Dyrektor Aresztu Śledczego w S., na podstawie § 7 ust. 1 zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 5 września 1997 roku w sprawie zasad ustalania rozkładu czasu służby funkcjonariuszy Służby Więziennej, przyznał M.M. należność za wypracowane nadgodziny w wysokości (...(.
W wyniku wniesionego odwołania Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w K. decyzją z dnia (...( uchylił zaskarżoną decyzję w całości, albowiem decyzja została "wydana bez podstawy prawnej, a więc z rażącym naruszeniem prawa".