Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędziowie Sędzia WSA Maria Mysiak (spr.),, Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Protokolant Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 marca 2010 r. sprawy ze skargi H. i A. K. na uchwałę Rady Gminy Świeszyno z dnia 23 lipca 1997 r., nr XXX/169/97 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Świeszyno oddala skargę
H. i A.K., działając przez pełnomocnika, wnieśli do Sądu skargę na uchwałę Rady Gminy w Świeszynie z dnia 23 lipca 1997 r., Nr XXX/169/97, w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Świeszyno (Dz. Urz. Woj. Koszalińskiego Nr 35, poz. 157), w zakresie przepisu § 6 ust. 6.
Uchwale zarzucili naruszenie:
- przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 1 ust. 2 pkt 3 oraz art. 17 pkt 4 ustawy z dnia 27 marca 2007 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez określenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zapisów powodujących konieczność wyboru rozwiązań technicznych w zakresie opalania budynków mających negatywny wpływ na środowisko;
- przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 7 i 74 Konstytucji RP poprzez nie uwzględnienie przez organy gminy w prowadzonej działalności zasady ochrony środowiska.
Na podstawie powyższych zarzutów wnieśli o stwierdzenie niezgodności z prawem uchwały w zaskarżonym zakresie.
W uzasadnieniu skargi podnieśli, że w § 6 ust. 6 ww. uchwały zawarto zapis o treści, iż dopuszcza się na terenie objętym planem "ogrzewanie gazowe lub olejem opałowym, czasowo paliwem stałym".
Zdaniem skarżących wprowadzając taki zapis gmina uniemożliwiła inwestorom wprowadzenie technologii i rozwiązań w zakresie ogrzewania budynków bardziej przyjaznych środowisku niż określone w przepisie. Rada Gminy nie miała także kompetencji do określania sposobu ogrzewania budynków poprzez wskazanie rodzajowo, jakie rozwiązania techniczne są akceptowane. Taka możliwość nie wynika wprost z przepisów ustawy, a tak powinno być, bowiem w ten sposób ogranicza się prawa obywatela. Przepis jest sformułowany w sposób nieprawidłowy, wbrew sztuce legislacyjnej i prowadzi do sytuacji absurdalnych.
Dalej skarżący podnieśli, że przepisy obowiązującej w czasie uchwalania uchwały, a mianowicie ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) - art. 1 ust. 2 pkt 3, także nakazywały w zagospodarowaniu przestrzennym uwzględniać wymagania ochrony środowiska przyrodniczego. Tymczasem zapis umieszczony w treści uchwały zmusza skarżących do zastosowania technologii trującej środowisko bez możliwości zastosowania najnowszych rozwiązań w zakresie jego ochrony. Rada Gminy nie miała kompetencji do zamieszczania takiej regulacji w miejscowym planie zagospodarowania, bowiem żadem przepis prawa nie zezwalał na ograniczenie praw mieszkańców gminy w ten sposób, aby enumeratywnie wskazać jedyne możliwe do zastosowania sposoby ogrzewania budynków. Po drugie działanie organu gminy spowodowało, że trudno uznać aby miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego brał pod uwagę wymagania ochrony środowiska skoro gmina wręcz narzuca rozwiązania technologiczne dla środowiska uciążliwe. Tym samym przyjęte rozwiązanie legislacyjne nie daje się pogodzić z zapisami ustaw regulujących planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Jeżeli już gmina decydowała się na taki zapis jego konstrukcja powinna umożliwiać zastosowanie bardziej ekologicznych sposobów opalania niż wskazane w uchwale.