Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie umorzenia postępowania dotyczącego stwierdzenia nadpłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Robert Sawuła Sędziowie NSA Anna Lechowska /spr./ NSA Ryszard Bryk Protokolant sekr. sąd. Teresa Tochowicz po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólno-Administracyjnym na rozprawie w dniu 22 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi L. D., E. G., W. G. i Z. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2006 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania dotyczącego stwierdzenia nadpłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego -skargę oddala-

Uzasadnienie strona 1/14

II SA/Rz 361/07

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją z dnia [...] lipca 2006r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze - po rozpatrzeniu odwołania L. D., E. G., W. G. i Z. G. od decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] maja 2006r. nr [...] w sprawie umorzenia postępowania dotyczącego stwierdzenia nadpłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - utrzymało w mocy decyzję nim zaskarżoną.

Jako jej podstawę prawną wskazało art. 138 §1 pkt1 i 105 §1 kpa oraz art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz.717, ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji podniosło, że organ I instancji w związku z wnioskiem skarżących wydał decyzję z dnia [...] maja 2006r. o umorzeniu postępowania w przedmiocie stwierdzenia wskazanej wyżej nadpłaty. W decyzji tej organ stwierdził, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego jednorazowa opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której była mowa w art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym, choć stanowiła publiczne, nieodpłatne, przymusowe i bezzwrotne świadczenie na rzecz jednostki samorządu terytorialnego, to nie wynikała z ustawy podatkowej i nie była podatkiem. Nie znajduje zatem w odniesieniu do niej zastosowania Ordynacja Podatkowa. W konsekwencji, nie ma także zastosowania instytucja nadpłaty normowana art. 72 i dalsze Ordynacji . Wprawdzie w powołanym we wniosku wyroku NSA OZ w Rzeszowie z dnia 30 września 2003r. sąd ten wyraził pogląd , iż w sprawie opłaty zastosowanie znajdują przepisy Ordynacji, jednak pogląd ten nie wiąże organu, jako, że sprawa niniejsza jest sprawa odrębną. Organ podniósł też, że żaden przepis prawa materialnego nie przewiduje odsetek lub innych świadczeń ubocznych od jednorazowej opłaty, która została w całości zwrócona. W ocenie I instancji organu, skoro brak jest przedmiotu postępowania administracyjnego należało postępowanie umorzyć.

Odwołanie od tej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wnieśli wnioskodawcy działający przez pełnomocnika, domagając się jej uchylenia i zarzucając jej naruszenie : art. 105 kpa poprzez niewłaściwe zastosowanie, art. 2 §1 pkt 1 Ordynacji Podatkowej poprzez jej niezastosowanie, i naruszenie art. 99 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju i sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi, poprzez jego niezastosowanie.

W uzasadnieniu odwołania stwierdzono, że organ winien orzec merytorycznie działając jako organ podatkowy w rozumieniu art. 13 Ordynacji Podatkowej.

Jej zastosowanie wynika z faktu , że wspomniana opłata ma wbrew stanowisku organu charakter podatku. Stanowi ona dochód gminy, co obecnie jest wprost stwierdzone w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym art. 36 ust. 4 zdanie 2. Skoro ma przy tym charakter publicznoprawnego, nieodpłatnego, przymusowego oraz bezzwrotnego świadczenia, to zgodnie z art. 2 §1 pkt 1 Ordynacji jest podatkiem. Obowiązek jej świadczenia wynika z ustawy, która odpowiada definicji określonej w art.3 pkt 1 Ordynacji, Wprawdzie ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym nie była klasyczną ustawa podatkową, jednak w części regulującej opłatę stanowi ustawę podatkową. Charakter opłaty oraz fakt pobierania jej przez organ, który w myśl art. 13 Ordynacji zaliczany jest do organów podatkowych uzasadnia pogląd , iż jest ona podatkiem . Dodatkowo jest też świadczeniem bezzwrotnym, bowiem przepisy prawa nie przewidują jej zwrotu.

Strona 1/14