Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Piotr Godlewski Sędziowie WSA Magdalena Józefczyk WSA Paweł Zaborniak /spr./ Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2020 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Burmistrza Miasta z dnia [...] lipca 2019 r. nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej M. B. kwotę 607 zł /słownie: sześćset siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Uzasadnienie strona 1/10

Przedmiotem skargi M.B. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej SKO) z dnia [...] września 2019 r., nr [...], wydana w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad córką S.B.

W zaskarżonej do Sądu decyzji Organ przyjął, iż wnioskiem z dnia [...] lipca 2019 r. M.B. wystąpiła o ustalenie jej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawną od urodzenia córką S.B. W wyniku rozpatrzenia tak złożonego wniosku Burmistrz Miasta decyzją z dnia [...] lipca 2019 r., znak [...], odmówił wnioskodawczyni przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Decyzję odmowną uzasadniono tym, że wnioskodawczyni jest osobą uprawnioną do emerytury, co stosownie do treści art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 2220 ze zm.; zwana dalej u.ś.r.) stanowi negatywną przesłankę uniemożliwiającą uwzględnienie złożonego wniosku. Jednocześnie przyznano, iż M.B. sprawuje nieprzerwanie od 41 lat opiekę nad córką, która posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności na stałe, a niepełnosprawność ta istnieje od urodzenia.

W odwołaniu od w/w decyzji Burmistrza M.B. podniosła, że występowała o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego w wysokości stanowiącej różnice pomiędzy aktualną pełną wysokością kwoty świadczenia, a pobieraną emeryturą netto. Wydanie decyzji odmownej w oparciu o brzmienie art. 17 ust. 5 u.ś.r. świadczy o pominięciu przez Organ celów tej ustawy oraz pominięciu zapewnienia zgodności wykładni przepisu z Konstytucją RP. Za przyznaniem świadczenia w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy pełną wysokość świadczenia pielęgnacyjnego, a pobieraną emeryturą przemawia stanowisko zawarte w wyroku WSA w Gorzowie Wielkopolskim o sygn. II SA/Go 833/18.

SKO decyzją z dnia [...] września 2019 r., numer [...], postanowiło utrzymać w mocy zaskarżoną decyzją Burmistrza Miasta. Odnosząc się do sformułowanego wniosku i stanowiska, iż pomimo pobierania emerytury winno być przyznane odwołującej się świadczenie pielęgnacyjne stwierdzono, że obecnie obowiązujące przepisy takiej możliwości nie przewidują. Świadczenie pielęgnacyjne ma zastąpić dochód wynikający ze świadczenia pracy, której nie może podjąć osoba opiekuna. Istotą świadczenia pielęgnacyjnego jest więc częściowe zrekompensowanie opiekunowi niepełnosprawnego strat finansowych spowodowanych niemożnością podjęcia pracy lub rezygnacji z niej w związku z koniecznością opieki nad osobą niepełnosprawną. Dlatego też ustawodawca przyjął założenie, że osoba posiadająca zabezpieczenie materialne w postaci emerytury powinna być wyłączona z zakresu podmiotowego osób uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego. Nie jest możliwy zbieg obu tych świadczeń ani też wzajemna kompensata. Przyznanie świadczenia w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą aktualnie obowiązującego świadczenia pielęgnacyjnego, a kwotą pobieranej emerytury nie znajduje podstaw w obecnym stanie prawnym. Jeżeli ustawodawca chciałby uwzględnić tego rodzaju sytuację, to dałby temu wyraz w treści przepisów normujących zasady przyznawania świadczeń pielęgnacyjnych, na zasadach podobnych jak ma to miejsce w przypadku przyznawania zasiłków rodzinnych - art. 5 ust. 3a ustawy. Brak tego rodzaju regulacji potwierdza, iż celem unormowania zawartego w art. 17 ust. 5 u.ś.r. jest rekompensata braku możliwości podjęcia zatrudnienia. Pobieranie świadczeń z systemu zabezpieczenia społecznego całkowicie wyklucza możliwość ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne. Podkreślono, iż składowi orzekającemu znany jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. SK 2/17, w którym Trybunał uznał, że art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. w zakresie w jakim stanowi, że świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy jest niezgodny z art. 71 ust. 1 zdanie drugie w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. W chwili obecnej nie ma więc podstaw do rozstrzygnięcia sprawy z uwzględnieniem częściowej niekonstytucyjności powołanych regulacji i pominięcia ich brzmienia. Zatem zaskarżona decyzja Organu I instancji jest prawidłowa

Strona 1/10
Inne orzeczenia o symbolu:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Inne orzeczenia z hasłem:
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze