Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Robert Sawuła /spr./ Sędziowie WSA Ewa Partyka WSA Joanna Zdrzałka Protokolant Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 24 marca 2011 r. sprawy ze skargi T. P. na bezczynność Prezydenta Miasta [...] po wyroku uchylającym decyzje o odmowie wydania warunków zabudowy I. wymierza Prezydentowi Miasta [...] grzywnę w wysokości 3000zł / słownie: trzy tysiące złotych; II. zasądza od Prezydenta Miasta [...] na rzecz skarżącego T. P. kwotę 200 zł /słownie: dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2009 r., II SA/Rz 670/09 uchylił zaskarżoną przez T. P. decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2009 r., nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] marca 2009 r., nr [...] o odmowie ustalenia warunków zabudowy terenu na inwestycję polegającą na budowie budynku mieszkalno-handlowego (wielorodzinnego) z podziemnym parkingiem na działce nr 418/2 w R. przy ul. O. Decyzje obydwu instancji uchylono na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej Ppsa) stwierdzając, że wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, jak i przepisów o postępowaniu nie dających podstawę do wznowienia postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przyczyną odmowy ustalenia warunków zabudowy zgodnie z żądaniem strony była zbyt duża wysokość projektowanego przez inwestora budynku. Kwestia ilości kondygnacji nie znalazła jednak odbicia w treści wydanego rozstrzygnięcia organu I instancji, choć zaznaczono, że dopuszczalna byłaby budowa podobnego budynku o mniejszej liczbie kondygnacji. Motywy decyzji, w ocenie orzekającego wówczas Sądu, nie przystają do jej rozstrzygnięcia. Decyzje organów obu instancji wywołują taki skutek, że ulokowanie na w/w działce dowolnego budynku mieszkalno-handlowego jest niemożliwe, naruszając przez to art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm., zwana dalej Upizp), zgodnie z którym każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego interesu publicznego oraz osób trzecich. Sąd wywodził, iż wydanie innej decyzji ustalającej warunki zabudowy dla innego budynku mieszkalno-handlowego byłoby w tych realiach niemożliwe w uwagi na treść art. 156 § 1 pkt 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98 z 2000 r., poz. 1071 ze zm., zwana dalej k.p.a.). Niezależnie od tego, organ, wykazując niezgodność inwestycji z przepisami odrębnymi, nie mógł powołać się na treść Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego nr [...] "[...]". Po pierwsze, plan nie jest tego rodzaju regulacją odrębną, a po drugie nieruchomość przeznaczona pod inwestycję nie jest objęta ustaleniami tego planu. Wskazania co do dalszego postępowania, zawarte w wyroku Sądu, zobowiązywały organ I instancji do ponownego rozpatrzenia sprawy oraz posłużenia się w rozstrzygnięciu precyzyjnym określeniem planowanej inwestycji, a w szczególności parametrem ilości kondygnacji budynku. Postanowieniem z 11 marca 2010 r. stwierdzono prawomocność wyroku od dnia 4 marca 2010 r.