Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Marcin Kamiński /spr./ Sędziowie NSA Małgorzata Wolska WSA Maciej Kobak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 21 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi A. Sp. z o.o. w [....] na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej A. Sp. z o.o. w [...] kwotę 580 zł /słownie: pięćset osiemdziesiąt złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skargi "A." Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (skarżący) jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] (Kolegium) z dnia [...] sierpnia 2019 r. nr [...], utrzymujące w mocy postanowienie własne z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] wydane w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.
Stan faktyczny i prawny sprawy ze skargi na powyższe postanowienie przedstawia się następująco.
Decyzją z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] po rozpoznaniu wniosku "B." Sp. z o.o. z siedzibą w [...], Starosta [...] zatwierdził "Projekt robót geologicznych na wykonanie zastępczego otworu studziennego S-IIa w miejscowości [...], gm. [...] mającego stanowić ujęcie wody podziemnej dla obiektów Parku Przemysłowego [...], gmina [...]" na działce ew. nr 2058 obr. [...] jedn. ewidencyjna [...].
W dniu 8 kwietnia 2019 r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] wpłynął wniosek skarżącego o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w całości, z uwagi na wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa.
W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że rozporządzeniem nr [...] z dnia [...] lipca 2015 r. w sprawie ustanowienia strefy ochronnej ujęcia wody podziemnej "[...]" Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w [...] ustanowił strefę ochronną ujęcia wody podziemnej "[...]" "A." sp. z o.o. w [...] zlokalizowanego na terenie miasta [...] oraz miejscowości [...] w gminie [...], powiecie [...], województwie [...]. Strefę podzielono na teren ochrony pośredniej i bezpośredniej (§ 1 ust. 2 rozporządzenia). W myśl § 3 pkt 11 rozporządzenia na terenie strefy ochrony pośredniej zabrania się lokalizowania nowych ujęć wód podziemnych z wyłączeniem: studni zastępczych lub awaryjnych istniejących studni; ujęć eksploatowanych w ramach zwykłego korzystania z wód. W strefie tej zlokalizowane były również dwie studnie nie stanowiące własności skarżącego, a mianowicie S-l i S-ll, z tym zastrzeżeniem, że studnia S-ll stanowiła ujęcie awaryjne dla studni S-l i na wniosek właściciela, ze względu na zużycie techniczne i zamierzenia inwestycyjne została zlikwidowana decyzją Starosty [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...].
Skarżący podniósł, że naruszenie prawa to naruszenie prawa materialnego, procesowego, oraz przepisów o charakterze ustrojowym i kompetencyjnym, co oznacza, że chodzi o wszystkie normy prawne regulujące działanie administracji publicznej w indywidualnych sprawach, niezależnie od tego, z jakich przepisów prawa się wywodzą. Skarżący przytoczył stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 15 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Ol 160/14: "o «rażącym naruszeniu prawa» można mówić, gdy naruszenie prawa jest oczywiste, rzucające się w oczy bez potrzeby dokonywania wykładni naruszonego przepisu prawa. Proste zestawienie treści przepisu z treścią aktu (decyzji, postanowienia) organu wskazuje na ich sprzeczność (niezgodność). Nadto skutki wydania takiego aktu nie mogą być zaakceptowane z punktu widzenia zasady praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawa". W ocenie skarżącego powołany wyżej § 3 pkt 11 rozporządzenia nr [...] z dnia [...] lipca 2015 r. nie pozostawia wątpliwości co do braku możliwości lokalizowania na terenie ochrony pośredniej nowych otworów studziennych. Nie pozwala on również na przyjęcie, że rozstrzygając sprawę dotyczącą wniosku o zatwierdzenie projektu robót geologicznych na wykonanie zastępczego otworu studziennego S-lla w miejscowości [...], mającego stanowić ujęcie wody podziemnej dla obiektów Parku Przemysłowego [...], organ administracji w każdym przypadku był zobowiązany czy też uprawniony do korygowania norm rozporządzenia, dokonując oceny czy planowana inwestycja stanowi zagrożenie dla ujęcia wody. Rozporządzenie jest bowiem aktem prawa miejscowego i stanowi realizację przyznanych organowi uprawnień do stanowienia prawa, w ściśle określonym zakresie i w sposób samodzielny. Skarżący stwierdził, że powyższe w sposób oczywisty wynika z art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (wcześniej art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne), stwierdzającego w brzmieniu z daty wydania rozporządzenia, że strefę ochronną ustanawia, w drodze aktu prawa miejscowego, dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej, na wniosek i koszt właściciela ujęcia wody, wskazując zakazy, nakazy, ograniczenia oraz obszary, na których one obowiązują, stosownie do art. 52-57 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne. Rozporządzenie to nie jest zatem aktem wydanym w celu wykonania przepisów ustawy, jego związek z zawartym w ustawie upoważnieniem określić należy jako luźny, pozwalający na większą swobodę stanowienia niż to ma miejsce w przypadku wydawania rozporządzeń wykonawczych. Jeżeli więc rozporządzeniem wydanym na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w [...] na terenie, na którym położona jest działka objęta decyzją z dnia [...] marca 2019 r., wprowadził zakaz lokalizowania nowych ujęć wód podziemnych, to organ rozpoznający wniosek o zatwierdzenie projektu robót geologicznych na wykonanie zastępczego otworu studziennego S-lla w miejscowości [...], mającego stanowić ujęcie wody podziemnej dla obiektów Parku Przemysłowego [...], nie był uprawniony do odmowy zastosowania w sprawie tej regulacji. Skarżący zaznaczył, że skoro studnia S-ll została zlikwidowana decyzją Starosty [...], to nie jest możliwym wykonanie dla niej zastępczego otworu studziennego, de facto jest to nowy otwór studzienny, a nie otwór zastępczy. Powyższe z kolei narusza przepisy rozporządzenia nr [...] z dnia [...] lipca 2015 r., które zakazują w strefie pośredniej wszelkich prac związanych z lokalizowaniem nowych ujęć wód podziemnych, co z kolei powoduje, że decyzja Starosty [...] z dnia [...] marca 2019 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Skarżący zaznaczył, że rozporządzenie nr [...] z dnia [...] lipca 2015 r. zachowało moc pomimo wejścia w życie ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne.