Budowa ogrodzenia, nie wymagającego pozwolenia na budowę bądź zgłoszenia, której rezultatem jest zakłócenie korzystania z nieruchomości sąsiedniej ponad przeciętną miarę /tzw. immisja negatywna/, winna być traktowana jako spór sąsiedzki, rozstrzygany na podstawie przepisów prawa cywilnego /140-144 Kc/ w postępowaniu przed sądami powszechnymi.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Stanisława S. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. z dnia 28 marca 2000 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania - oddala skargę.
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 4 lutego 2000 r., (...) na podstawie art. 51 ust. 4 i art. 50 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane nakazał Eugenii S. usunięcie w ogrodzeniu na działce w S. B. przy ul. K. 16 nieprawidłowości, poprzez wykonanie prześwitów w ogrodzeniu między słupkami wynoszących, co najmniej 25 procent powierzchni od wysokości minimum 0.60 m od poziomu terenu, w okresie 60 dni od daty uprawomocnienia się decyzji.
W uzasadnieniu decyzji podano, że Eugenia S. na granicy z działką Stanisława S-k. wybudowała mur na długości 28,40 m, stanowiący pełne ogrodzenie bez wymaganego pozwolenia w 1995 r.
Wskazano, że wybudowane ogrodzenie nie spełnia wymogów określonych w par. 42 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie albowiem, ogrodzenie powinno być ażurowe, co najmniej powyżej 60 cm od poziomu terenu.
Na skutek odwołania złożonego przez Eugenię S. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia 28.03.2000 r. na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję i umorzył postępowanie.
W uzasadnieniu decyzji podał, że wyrokiem z dnia 6 marca 2000 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności par. 42 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w zakresie dotyczącym ogrodzeń między sąsiednimi działkami dla których nie jest wymagane pozwolenie ani zgłoszenie z art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa budowlanego. Skoro odpadła podstawa prawna do wydania decyzji to istniały podstawy do umorzenia postępowania.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stanisław S-k. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji wskazał, że wybudowany obiekt budowlany nie jest ogrodzeniem, które powinno spełniać rolę parkanu a tylko murem. Powierzchnia ogrodzenia granicznego powinna posiadać 25 procent prześwitu do wysokości 0,60 m od poziomu muru. Wybudowany mur nie spełnia roli ogrodzenia albowiem powoduje zawilgocenie, brak nasłonecznienia od strony wschodniej i cyrkulacji powietrza.
Organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie opierając się na argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Do nowelizacji Prawa budowlanego ustawą z dnia 22 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane, ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych ustaw /Dz.U. nr 111 poz. 726/, która weszła w życie z dniem 24 grudnia 1997 r. budowa ogrodzeń przylegających do dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych wymagała uzyskania pozwolenia na budowę /art. 29 ust. 1 pkt 7/. Od dnia 24 grudnia 1997 r. już żadne ogrodzenia nie wymagają uzyskania pozwolenia na ich budowę. Natomiast stosownie do art. 30 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym od dnia 24 grudnia 1997 r., zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych oraz o wysokości powyżej 2,20 m.