Według Trybunału rozróżnienie świadczenia pielęgnacyjnego z art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego z art. 12 ustawy zmieniającej, będącego novum legislacyjnym, prowadzi także do konkluzji, że ustawodawca miał prawo ustanowić inne zasady jego nabycia, różne od zasad przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego. Tym samym bezpodstawne jest utożsamianie przesłanek, celu ustanowienia i funkcji dodatku pielęgnacyjnego i świadczenia pielęgnacyjnego. Nie można też stawiać znaku równości pomiędzy osobami pobierającymi świadczenie pielęgnacyjne, które do końca 2012 r. nie były uprawnione do dodatkowej pomocy w ramach programu rządowego, i które nie były uprawnione do świadczenia pielęgnacyjnego na zmienionych zasadach, w okresie przejściowym od 1 stycznia do 30 czerwca 2013 r. nadal otrzymywały świadczenie w dotychczasowej wysokości a osobami, które korzystały z dodatkowej pomocy w ramach programu rządowego i od 1 stycznia 2013 r. spełniają warunki do otrzymywania świadczenia pielęgnacyjnego. Podmioty te nalezą do różnych grup, a zatem ich odrębne traktowanie nie narusza zasady równości wyrażonej w art. 31 ust 1 Konstytucji RP .
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego jest formą szczególnej pomocy ze strony państwa dla osób do niego uprawnionych i jego ustanowienie nie narusza art. 71 ust 1 Konstytucji RP. Zaznaczył, iż adresatami tej formy pomocy byli opiekunowie niepełnosprawnych, którzy spełniali nowe warunki nabycia świadczenia pielęgnacyjnego. W praktyce były to osoby dotychczas uprawnione do pomocy w ramach programu rządowego, czyli rodzice i opiekunowie niepełnosprawnych dzieci. Tak określony zakres podmiotowy uprawnionych do dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego jest konsekwencją decyzji ustawodawcy o ograniczeniu przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego do sytuacji, gdy niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18. roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej, jednak nie później niż do 25. roku życia. Ustawodawca kierował się bowiem założeniem, że osoby takie są z reguły niesamodzielne ekonomicznie z powodu kontynuacji nauki i niepodejmowania aktywności zawodowej. Osoby dorosłe, których niepełnosprawność nie powstała w okresie nauki, z reguły były samodzielne i miały możliwość wypracowania własnych źródeł dochodu (emerytura, renta), co pozwala im na sfinansowanie lub współfinansowanie opieki, bez konieczności dodatkowego wsparcia ze strony budżetu państwa.
Nie narusza zasady sprawiedliwości społecznej nieprzyznanie takiego dodatku tym osobom, które nigdy nie były uprawnione do rządowego wsparcia, ani nie są uprawnione do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie nowych przepisów. Osoby te w okresie przejściowym, na jaki został przyznany dodatek, to jest od 1 stycznia do 30 czerwca 2013 r. nadal otrzymywały świadczenie pielęgnacyjne w dotychczasowej wysokości 520 zł. Z tych też przyczyn nie może być również mowie o pozbawieniu tych osób praw nabytych zwłaszcza, iż dodatek ten został wprowadzony dopiero w ustawie zmieniającej z dnia 7 grudnia 2012 r.
W tym stanie rzeczy, mając na względzie prawidłowo ustalony stan faktyczny, jednoznaczną treść powołanych przepisów ustawy zmieniającej z dnia 7 grudnia 2012 r. oraz ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz stanowisko wyrażone w przytoczonym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a. uznając, iż zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Burmistrza W. wydane zostały bez naruszenia prawa.