Odnosząc się do zarzutów skarżącej, iż wobec odmowy podpisania przez nią umowy o jakiej mowa w art. 103 § 2 ustawy o pomocy społecznej organ winien wystąpić do sądu powszechnego z powództwem opartym na przepisie art. 64 k.c. zauważyć należy, iż choć pogląd taki był faktycznie wyrażany w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych, to jednak nie zasługuje na uwzględnienie albowiem zawarcie umowy, o jakiej mowa w art. 103 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, służy jedynie określeniu wysokości opłaty wnoszonej za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej, natomiast sam obowiązek uiszczania opłat ma charakter publiczno prawny i wynika z ustawy, a nie z umowy, będąc konkretyzowanym w decyzji administracyjnej wydawanej na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Skoro więc obowiązek członków rodziny osoby umieszczonej w domu pomocy społecznej, polegający na wnoszeniu związanych z tym opłat wynika wprost ze stosunku publicznoprawnego kreowanego na podstawie art. 61 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, to w sytuacji uchylania się od tego obowiązku przez osoby zobowiązane, gmina, która zastępczo poniosła wydatki, może egzekwować ich zwrot na drodze administracyjnej. Pogląd taki prezentowany jest również w orzecznictwie sądów powszechnych, jako że uznaje się, iż niedopuszczalna jest droga