Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie odmowy umieszczenia w domu pomocy społecznej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świstak Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi Z. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umieszczenia w domu pomocy społecznej uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] lutego 2017r. Nr [...] oraz decyzję Kierownika Miejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w K. z dnia [...] lipca 2016r. nr [...]

Uzasadnienie strona 1/3

Decyzją z dnia [...] lipca 2016 r. Kierownik Wiejsko - Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w K., działając na podstawie art. 54 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1769 ze zm.) skierował J. Z. do Domu Pomocy Społecznej w [...].

Następnie decyzją z dnia 02 lutego 2017 r., nr [...], Starosta K., działając na podstawie art. 54 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej odmówił umieszczenia Z. J. w Domu Pomocy Społecznej w [...] z uwagi na skierowanie go do nieodpowiedniego typu domu pomocy społecznej.

Jak wyjaśniono w uzasadnieniu powyższej decyzji, z dokumentacji medycznej, w tym orzeczenia o stopniu niepełnosprawności Z. J. z dnia [...] września 2016 r. (wydanego do dnia [...] września 2020 r.) wynika, że posiada on orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z symbolem 02-P, co oznacza choroby psychiczne. Zgodnie z § 2 ust. 1 statutu Domu Pomocy Społecznej w [...], jest to placówka dla osób przewlekle somatycznie chorych, co oznacza, ze Z. J. nie kwalifikuje się do przyjęcia do powyższego Domu Pomocy Społecznej, lecz powinien zostać skierowany do placówki znajdującej się [...], [...] lub [...].

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Z. J., podnosząc, że chce przebywać w Domu Pomocy Społecznej w [...], znajdującego się na terenie gminy K., w której zamieszkuje od dziecka, i który położony jest blisko jego rodziny.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] czerwca 2017 r., nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję, podkreślając, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, by odwołujący wymagał stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Z. J. wniósł na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu podtrzymując argumenty zawarte w odwołaniu.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje stanowisko i wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi w art. 1 §1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) oraz w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017, poz. 1369 ze zm.), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd obowiązany jest zatem dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji także wtedy, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Strona 1/3