Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Zieliński Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Asesor WSA Jan Szuma (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 listopada 2020 r. sprawy ze skargi [...] akt Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy z dnia [...] lipca 2020 r., nr [...] w przedmiocie wypłaty świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy 1. uchyla zaskarżony akt, 2. zasądza od Wojewódzkiego Urzędu Pracy w [...] na rzecz skarżącej [...] kwotę [...](słownie: [...]) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Przedmiotem skargi M. GmbH jest akt Dyrektora Wielkopolskiego Urzędu Pracy w Poznaniu (zwany dalej "Dyrektorem") z dnia [...] lipca 2020 r., [...], którym organ odmówił skarżącej zawarcia umowy o wypłatę świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w kwocie [...]zł.
Przed przystąpieniem do dalszego wywodu Sąd wskazuje, że w niniejszym uzasadnieniu przywoływać będzie przepisy wielu aktów prawnych, w tym specustaw o rozbudowanych nazwach. Z tego powodu, dla zapewnienia zwięzłości i przejrzystości tekstu, postanowił wymienić je poniżej, zarazem przypisując im robocze, skrótowe określenia, które będą dalej stosowane:
- ustawa z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (na datę zaskarżonego aktu Dz. U. poz. 374 z późn. zm., obecnie tekst jednolity Dz. U. z 2020 r., poz. 1842), dalej "specustawa-2020";
- ustawa z dnia 11 października 2013 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc pracy (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz. 669 z późn. zm.), dalej "specustawa-2013";
- ustawa z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035 z późn. zm.), dalej "specustawa-2009";
- ustawa z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r., poz. 7 z późn. zm.), dalej "u.ochr.prac.";
- ustawa z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz. 1292 z późn. zm.), dalej "P.p.";
- ustawa z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r., poz. 1252), dalej "u.z.u.p.zagr.";
- ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.), dalej "P.p.s.a.";
- Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana Dz. Urz. UE C 202 z dnia 7 czerwca 2016 r., s. 47-388), dalej "TFUE";
- ustawa z dnia 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1219, dalej "u.równ.tr.UE").
Zaskarżony akt Dyrektora wydano w następujących okolicznościach udokumentowanych w aktach sprawy.
Dnia 29 maja 2020 r. M. GmbH wystąpiła o przyznanie jej świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (zwanego dalej także "Funduszem") na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia COVID-19. Wystąpienie oparła na art. 15g ust. 1 specustawy-2020. Wskazała, że ubiega się o wypłatę świadczeń z Funduszu za okres od 15 maja 2020 r. i nastąpić to ma z tytułu obniżenia wymiaru czasu pracy 61 pracowników. Dofinansowanie miało objąć dopłaty do wynagrodzenia w kwocie [...]zł oraz z przeznaczeniem na pokrycie składek na ubezpieczenia społeczne w kwocie [...]zł ([...] zł + [...] zł = [...] zł). M. GmbH oświadczyła, że jest przedsiębiorcą (art. 4 ust. 1 i 2 P.p.) oraz między innymi, że odprowadzała składki na ubezpieczenie społeczne od wynagrodzeń polskich pracowników (art. 15g ust. 4 specustawy-2020).