Dnia 30 października 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2013 roku sprawy ze skargi F. S. z o.o. z siedzibą w J. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] kwietnia 2013 roku Nr [...] w przedmiocie przeznaczenia do wykonania świadczeń rzeczowych na rzecz obrony I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta i Gminy S. z dnia [...] marca 2013 roku Nr [...], II. zasądza od Wojewody Wielkopolskiego na rzecz skarżącej Spółki kwotę 257,- zł (dwieście pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania, III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.
W decyzji nr [...]z dnia [...] marca 2013 r., znak [...], Burmistrz Miasta i Gminy S. na podstawie art. 208 ust. 1 i art. 210 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2012 r. poz.. 461 z późn. zm.) przeznaczył w ramach świadczeń rzeczowych wykonywanych w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny T. L. C., znajdującą się w posiadaniu F. Sp. z o.o. w J., do oddania w używanie [...] Wojskowemu Oddziałowi Gospodarczemu w P. do chwili ustania potrzeby użytkowania.
W uzasadnieniu organ przytoczył treść art. 208 ust. 1 powołanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, zaznaczając, że w dniu [...] grudnia 2012 r. Wojskowa Komenda Uzupełnień zwróciła się z wnioskiem o przeznaczenie powyższego środka transportu w sposób opisany w sentencji.
W piśmie z dnia [...] kwietnia 2013 r. F. Sp. z o.o. odwołała się od powyższej decyzji z dnia 12 marca 2013 r., zarzucając organowi I instancji naruszenie: (1) art. 208 w zw. z art. 210 powołanej ustawy w zw. z art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 z późn. zm.) poprzez bezpodstawne wydanie kwestionowanej decyzji i naruszenie zasady załatwienia spraw z uwzględnieniem słusznego interesu strony i przyznanie prymatu interesowi społecznemu, (2) art. 208 cytowanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej poprzez wydanie zaskarżonej decyzji w odniesieniu do pojazdu, który nie posiada pożądanych właściwości, w szczególności nie może służyć potrzebom obronności kraju, (3) art. 210 ust. 2 tejże ustawy w zw. z art. 107 § 1 k.p.a. poprzez wydanie podważanej decyzji bez uzasadnienia faktycznego, w szczególności przez zaniechanie wyjaśnienia przesłanek, jakimi organ I instancji kierował się uznając, że przedmiotowy pojazd posiada pożądane właściwości oraz niewskazanie potrzeb obronności, uzasadniających wydanie tej decyzji.
W uzasadnieniu skarżąca wyjaśniła, że zaskarżona decyzja ma charakter uznaniowy, co nie oznacza jednak, że organy administracji publicznej mogą podjąć dowolne rozstrzygnięcie. Swoboda organów administracji publicznej doznaje bowiem ograniczenia wynikającego z art. 7 k.p.a. z uwagi na konieczność uwzględnienia słusznego interesu obywatela i interesu społecznego. Tymczasem organ I instancji zaniechał analizy obu tych interesów, a wydane w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie jest sprzeczne zarówno ze słusznym interesem obywatela, jak i z interesem społecznym. Samo bowiem przeznaczenie konkretnego pojazdu na potrzeby obrony Rzeczypospolitej Polskiej nie potwierdza istnienia takiego interesu, który musi się objawiać in concreto. Tym samym abstrakcyjnie ujęty obowiązek obrony kraju nie może z góry przesądzać o dopuszczalności wydania omawianej decyzji. Ponadto, w demokratycznym państwie prawnym nie można automatycznie przyjmować nadrzędności interesu społecznego nad słusznym interesem obywatela, co zdaje się czynić organ I instancji. Skarżąca wskazała przy tym, że przedmiotowy samochód wykorzystywany jest do prowadzonej działalności gospodarczej - działalności usługowej w zakresie przygotowania do druku, produkcji elementów elektronicznych, sprzedaży hurtowej komputerów, urządzeń peryferyjnych i oprogramowania, sprzedaży detalicznej w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych, działalności wydawniczej w zakresie pozostałego oprogramowania, przetwarzania danych, zarządzenia stronami internetowymi, działalności reklamowej, działalności w zakresie specjalistycznego projektowania, działalności związanej z grami losowymi i zakładami wzajemnymi, działalności rozrywkowej i rekreacyjnej oraz doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Przedmiotowy pojazd należy natomiast do pojazdów określanych jako SUV (Sport Utility Vehicule). Cechuje się wysokim standardem wyposażenia wewnętrznego, przystosowanym do prowadzenia opisanej działalności gospodarczej. Nie posiada właściwości i cech technicznych, umożliwiających bezproblemowe poruszanie się w terenie (brak opon terenowych, nieadekwatne wyposażenie wewnętrzne). Poza tym jako pojazd osobowo-bagażowy posiada ograniczone możliwości przewozowe, przystosowane do potrzeb prowadzonej przez skarżącą działalności gospodarczej. Jednocześnie organ I instancji nie wykazał by właściwości, jakimi cechuje się ten pojazd, były niezbędne dla potrzeb obronności kraju, co mogłoby przesądzać o istnieniu interesu społecznego.