Chorobą zawodową jest choroba objęta wykazem chorób zawodowych, spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia, występujących w środowisku pracy, stwierdzona u osoby zatrudnionej na podstawie stosunku pracy.
Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w P. utrzymał w mocy decyzję Państwowego Terenowego Inspektora Sanitarnego w P. uznając, że nie ma podstaw do stwierdzenia u Ewy S. choroby zawodowej - wirusowego zapalenia wątroby typu C.
W uzasadnieniu przytoczył stanowisko organu I instancji, z którego wynika, że w okresie wylęgania choroby Ewa S. nie była związana stosunkiem pracy z Wojewódzkim Przedsiębiorstwem Handlowo-Usługowo-Produkcyjnym "A" SA w P., a rodzaj wykonywanego przez nią zajęcia nie wskazuje na zwiększone ryzyko narażenia na czynnik wywołujący chorobę zawodową. Ustosunkowując się do odwołania wniesionego przez Ewę S., w którym stwierdziła, że choroby nabawiła się podczas wykonywania pracy - badań okulistycznych, Wojewódzki Inspektor Sanitarny podniósł, że rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych zostało wydane w oparciu o art. 237 Kodeksu pracy i ma ono zastosowanie wyłącznie do pracowników. Wobec tego, że Ewa S. zatrudniona była w Spółce "A" na podstawie umowy zlecenia, brak podstaw do stwierdzenia u niej choroby zawodowej.
Naczelny Sąd Administracyjny nie uwzględnił skargi na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w P. wniesionej przez Ewę S. Podzielił przy tym pogląd, że o chorobie zawodowej można mówić tylko wówczas, gdy chorobę objętą wykazem chorób zawodowych, wywołaną czynnikami szkodliwymi występującymi w środowisku pracy, stwierdzono u pracownika, tj. w myśl definicji zawartej w art. 2 Kodeksu pracy - u osoby zatrudnionej na podstawie umowy o pracę. Wobec tego, że w definicji pracownika nie mieści się osoba, która wykonuje pracę na podstawie cywilnoprawnej umowy zlecenia, nie stosuje się do niej przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./. A zatem stwierdzenie u zleceniobiorcy choroby objętej wykazem chorób zawodowych nie daje mu uprawnień przysługujących z tego tytułu pracownikowi.
Zgodnie z par. 10 wymienionego wyżej rozporządzenia, decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do jej stwierdzenia wydaje inspektor sanitarny na podstawie orzeczenia lekarskiego oraz wyników dochodzenia epidemiologicznego w środowisku pracy. Ustalenie, iż osoba zgłaszająca podejrzenie o chorobę zawodową nie była pracownikiem, zwalnia od obowiązku przeprowadzenia postępowania dotyczącego rozpoznania i stwierdzenia choroby zawodowej, w tym od obowiązku przeprowadzenia dochodzenia epidemiologicznego w środowisku pracy /par. 5 rozporządzenia/.