Sprawa ze skargi na postanowienie Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu w przedmiocie kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Podrazik Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2010 r. sprawy ze skargi A. K. na postanowienie Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu z dnia [...] czerwca 2009r. Nr [...] w przedmiocie kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] 2008r. nr [...] II. zasądza od Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Poznaniu na rzecz skarżącej kwotę [...] zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę [...] zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego III. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane. /-/ W. Batorowicz /-/ E. Podrazik /-/ B. Drzazga

Uzasadnienie strona 1/4

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. postanowieniem z dnia [...] 2008 r. ([...]) wymierzył A. K. karę w wysokości 10 000 zł z tytułu nielegalnego użytkowania przebudowanej i nadbudowanej części budynku mieszkalnego na nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], działka nr [...]. W uzasadnieniu organ I instancji podał, iż w wyniku kontroli z dnia [...] 2008 r. na opisanej nieruchomości stwierdzono, że realizowana na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę Starosty [...] z dnia [...] 2000 r. budowa obiektu została zakończona, obiekt jest w stanie wykończonym i jest użytkowany, zaś ostatni wpis do dziennika budowy został dokonany przez kierownika budowy w dniu [...] maja 2008 r. Organ stwierdził, że opisana część budynku mieszkalnego jest użytkowana nielegalnie - bez skutecznego zawiadomienia o zakończeniu budowy lub wykazania się przez inwestora decyzją o pozwoleniu na użytkowanie. W ocenie organu inwestor uchybił obowiązkom wskazanym w art. 57 ustawy Prawo budowlane. Wskazując na treść przepisów art. 57 ust. 7 oraz art. 59f ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), przywołanej w podstawie prawnej postanowienia, organ ustalił wysokość kary na kwotę 10 000 zł, jako dziesięciokrotność iloczynu stawki opłaty (s = 500 zł), współczynnika kategorii obiektu budowlanego (dla budynku mieszkalnego kat. I współczynnik k = 2) i współczynnika wielkości obiektu (w = 1,0).

Z powyższym postanowieniem nie zgodził się inwestor A. K., która podniosła, że nałożona kara jest zbyt surowa. W zażaleniu podała, że po wykonaniu części rozbudowy od podwórza zaczęła wcześniej użytkować wykonane pomieszczenie mając na uwadze, że budowa nie jest jeszcze zakończona w części od strony [...]. Ponadto strona podniosła, że w decyzji o pozwoleniu na budowę nie znalazła informacji dotyczącej jakiejkolwiek kary.

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2009 r. ([...]) Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu organ II instancji stwierdził, że do użytkowania budynku mieszkalnego inwestor mógł przystąpić po zawiadomieniu o zakończeniu budowy (organ odwoławczy wskazał na pkt [...] decyzji o pozwoleniu na budowę), co w niniejszej sprawie nie miało miejsca, a do użytkowania obiektu przystąpiono wbrew postanowieniom art. 54 ustawy Prawo budowlane, co zobligowało organ I instancji do nałożenia kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu zgodnie z art. 57 ust. 7 powołanej ustawy. Organ odwoławczy zauważył także, iż wskazany przez niego fragment treści zażalenia dodatkowo potwierdza ustalenia organu I instancji co do samowolnego przystąpienia do użytkowania budynku mieszkalnego przez inwestora. Organ odwoławczy podzielił również sposób obliczenia przez organ I instancji wysokości kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu, powołując się na art. 57 ust. 7 oraz art. 59f powołanej ustawy i załącznik do tej ustawy; organ odwoławczy podał jednakże, iż obiekt zakwalifikowany jest do II kategorii obiektów budowlanych (budynki mieszkalne jednorodzinne), dla której współczynnik kategorii obiektu wynosi 2. Ponadto organ II instancji stwierdził, że względy ekonomiczne i okoliczności osobiste inwestora nie mają znaczenia dla oceny trafności postępowania organu niższej instancji.

Strona 1/4