Treść powyższej regulacji wskazuje w ocenie sądu, iż złożenie przez kilku skarżących jednego pisma inicjującego postępowanie sądowoadministracyjne, jest ich uprawnieniem, a nie obowiązkiem, a skorzystanie z tego prawa nie znosi faktu, iż każdy ze skarżących występuje w sprawie jako odrębny podmiot dysponujący własną, odrębnie opłaconą skargą, jedynie wniesioną w jednym piśmie ze skargami pozostałych skarżących. Brak jest przy tym jakichkolwiek podstaw dla różnicowania sytuacji prawnej skarżących w zakresie zwrotu kosztów postępowania niezbędnych dla celowego dochodzenia praw w zależności od tego czy skorzystali z uprawnienia o jakim mowa w art. art. 57 § 2 p.p.s.a., czy tez złożyli skargi w formie odrębnych pism procesowych.
Sąd nie uwzględnił wniosku skarżących o zasadzenie na ich rzecz kosztów zastępstwa procesowego w kwotach odpowiednio 2400 zł (na rzecz U. K.) i po 1200 zł (na rzecz każdego z pozostałych skarżących), albowiem sprawa niniejsza toczyła się ze skargi na decyzję w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy Ł., a nie w przedmiocie skargi na decyzję o wymierzeniu opłaty planistycznej. Powyższe uzasadniało uznanie, iż przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie nie była należność pieniężna odpowiadająca wysokości ustalonej w postępowaniu zwyczajnym opłaty planistycznej (co uzasadniało by ustalenie kosztów zastępstwa procesowego w oparciu o przepis § 18 ust 1 pkt 1 lit a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.), lecz inna decyzja, to jest decyzja zapadła w postępowaniu nieważnościowym, co uzasadniało ustalenie kosztów zastępstwa procesowego w oparciu o § 18 ust 1 pkt 1 lit c tegoż rozporządzenia.
Takie ustalenie odnośnie kosztów zastępstwa koresponduje przy tym z wysokością pobranego w sprawie wpisu, który ustalony został jako wpis stały w sprawach skarg dotyczących decyzji wydanych w trybie stwierdzenia nieważności aktu, bez względu na przedmiot sprawy w wysokości 200 zł od każdej ze skarg, a nie jako wpis stosunkowy, albowiem zaskarżona decyzja nie zapadła w przedmiocie należności, lecz w przedmiocie oceny zgodności z prawem innej decyzji ostatecznej.