Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędzia WSA Edyta Podrazik Protokolant St. sekretarz sąd. Katarzyna Sierszeńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2014 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu z dnia [...] marca 2014 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia pozostałej do spłaty części nałożonej kary; oddala skargę.
Burmistrz J. (dalej również jako: Burmistrz) ostateczną decyzją z dnia [...] 2010 r. (zna [...]), na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 2 i ust. 8 oraz art. 89 ust. 1 w zw. z art. 85 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. nr 92, poz. 880, z późn. zm.), wymierzył M. M. - właścicielowi nieruchomości stanowiącej działkę nr [...] położoną w [...] przy [...] - administracyjną karę pieniężną w wysokości 8 605,87 zł za usunięcie bez wymaganego zezwolenia 13,20 m² krzewów sosny zwyczajnej rosnących na przedmiotowej nieruchomości.
Po wydaniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kaliszu w dniu [...] listopada 2010 r. decyzji nr [...] w wyżej opisanej sprawie, na wniosek skarżącego została wydana przez Burmistrza decyzja z dnia [...] 2010 r. ([...]) o rozłożeniu, począwszy [od] końca stycznia 2011 r., przedmiotowej kary pieniężnej na 36 rat po 50 zł i kolejne 23 raty po 280 zł oraz ostatnią ratę [w] wysokości 365,87 zł.
W dniu 26 listopada 2013 r. M. M. zwrócił się do Burmistrza J. o umorzenie pozostałej części kwoty kary pieniężnej, wskazując, że nie ma dochodów pozwalających na jej zapłacenie, a od stycznia 2014 r. rata wzrasta z 50 zł do 280 zł. Podniósł, że jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku (zarejestrowany był do 2012 r., zaś od stycznia 2010 r. do grudnia 2013 r. raty w wysokości 50 zł płaciła jego żona M. M. z własnych dochodów, jednak z uwagi na obniżenie się tych dochodów żona oświadczyła, że nie będzie dalej spłacać tej rat tej kary.
Burmistrz J. decyzją z [...] 2013 r. (zna [...]) na podstawie art. 88 ust. 4 i 6 ustawy o ochronie przyrody (Dz.U. z 2013 r., poz. 627, z późn. zm.) odmówił umorzenia pozostałej części kary nałożonej decyzją własną z dnia [...] 2010 r. znak [...].
W uzasadnieniu wyjaśnił, że z obowiązku zapłaty rat kary pieniężnej wnioskodawca wywiązał się tylko w części.
W rozważaniach prawnych organ przywołał treść art. 88 ust. 3, 4 i 5 powołanej ustawy, stwierdzając, że żaden z przypadków wskazanych w tej ustawie nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie; krzewy zostały usunięte bezpowrotnie, wobec czego nie można mówić o zachowaniu przez nie żywotności. Zdaniem organu, w świetle obowiązujących przepisów ustawy o ochronie przyrody brak jest podstaw do umorzenia kary, a jedyną inna ulgą przewidzianą w tym akcie prawnym jest rozłożenie płatności na raty, o czym stanowi art. 88 ust. 7 ustawy o ochronie przyrody i taka ulga został już wcześniej w dogodnej formie udzielona wnioskodawcy. Zdaniem organu, skoro ustawodawca w przywołanej ustawie wyraźnie wskazał, jakie ulgi są dopuszczalne, to brak jest podstaw do udzielenia innej, która w tej ustawie nie jest przewidziana.
Organ odniósł się także do przepisu art. 64 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, który umożliwia organowi umorzenie należności publiczno-prawnych, do których należy zaliczyć kary za usuniecie drzew i krzewów bez wymaganego zezwolenia. W tym zakresie Burmistrz stwierdził, że przepis ten nie może mieć zastosowania w sprawie, bowiem ustawa o ochronie przyrody zawiera pełną regulację dotyczącą możliwych do udzielenia ulg w spłacie przedmiotowej kary. Organ stwierdził, że ustawa o ochronie przyrody jest przepisem szczególnym w stosunku do ustawy o finansach publicznych i tym samym jej regulacja w zakresie możliwych ulg ma pierwszeństwo przed regulacjami ustawy o finansach publicznych.