Sprawa ze skargi SKO w K. 29 grudnia 1999 r. (...) opłaty adiacenckiej -
Tezy

Właściciel nieruchomości, który nabył jej własność na podstawie umowy sprzedaży zawartej po wybudowaniu urządzenia infrastruktury technicznej, nie jest obowiązany do uiszczenia opłaty adiacenckiej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z wybudowaniem tego urządzenia /art. 144 i art. 145 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na decyzję z dnia w przedmiocie Marianny G. i Romana C. sprawy ze skargi Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. 29 grudnia 1999 r. (...) opłaty adiacenckiej - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

Uzasadnienie strona 1/3

Dwiema decyzjami z dnia 26 października 1999 r. Zarząd Miasta O. W., powołując jako podstawy prawne art. 144 ust. 1, art. 145-146 i art. 148 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. nr 115 poz. 741/, art. 104 Kpa i uchwałę (...) Rady Miejskiej O. W. z 28 kwietnia 1998 r. w sprawie zasad ustalania wysokości udziału w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej, ustalił wobec Romana C. i Marianny G. opłatę adiacencką w kwocie 1.328 zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości położonej w O. W. przy ul. W. oznaczonej jako działki nr 43/1, 43/2 i 43/3, arkusz mapy 49 o pow. 11.946 m2 /1/2, to jest 973 m2/ zapisanej w księdze wieczystej KW nr 66132, powstałej na skutek wybudowania nawierzchni ul. W.

Uzasadnienie decyzji sprowadzało się do stwierdzenia, że Roman C. i Marianna G. byli w dniu wydawania decyzji współwłaścicielami nieruchomości opisanej w rozstrzygnięciu oraz wyliczenia, według którego kwota opłaty adiacenckiej stanowiła 50 procent różnicy w wartości nieruchomości wywołanej wybudowaniem urządzenia.

Roman C. i Marianna G. jednym pismem wnieśli odwołania od tych decyzji. Podnieśli, że drogę wybudowano w 1996 r. podczas gdy nieruchomość zakupili 20 stycznia 1998 r., co miało się sprzeciwiać obciążeniu ich opłatami adiacenckimi, skoro beneficjentem wzrostu wartości nieruchomości był poprzedni ich właściciel. Zarzucali też, że wycena rzeczoznawcy winna być załącznikiem do decyzji.

Decyzją z dnia 29 grudnia 1999 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji opisaną jako tę, która odnosiła się do obowiązku Marianny G.

W motywach decyzji organ odwoławczy wywodził, ze obowiązek uiszczania opłat adiacenckich wynikał z art. 144 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz powołanej przez organ pierwszej instancji uchwały Rady Miejskiej O. W. Wyjaśnił, że wzrost wartości nieruchomości określił rzeczoznawca majątkowy. Jako pozostającą bez znaczenia określił okoliczność dotyczącą zmiany właściciela nieruchomości gdyż poprzedni właściciel nie uiszczał opłaty adiacenckiej.

Marianna G. i Roman C. wnieśli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji. Podobnie jak w odwołaniach wywodzili, że skoro drogę wybudowano w 1996 r., a nieruchomość kupili w 1998 r. nie dotyczył ich obowiązek uiszczania opłat adiacenckich. Nadto zarzucali, że naruszono zasadę niedziałania prawa wstecz.

Organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi z przyczyn wskazywanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności, niezależnie od granic skargi, stwierdzić należało, że zaskarżona decyzja wzbudzała istotne zastrzeżenia z punktu widzenia stosowania art. 104 i art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa w zakresie określenia przedmiotu rozstrzygnięcia. Organ pierwszej instancji wydał dwie odrębne decyzje, z których każda obejmowała obciążenie jednego ze skarżących obowiązkiem uiszczenia opłaty adiacenckiej. Skarżący w jednym piśmie pochodzącym od obojga z nich wyrazili wolę odwołania się od obu decyzji. Tymczasem organ odwoławczy sformułował swą decyzję w sposób, który nie pozwalał jednoznacznie ocenić czy rozpatrzono odwołania od obu decyzji organu pierwszej instancji czy tylko o tej, której rozstrzygnięcie dotyczyło Marianny G. Z jednej bowiem strony wymieniono jedynie numer decyzji organu pierwszej instancji zapadłej w przedmiocie obowiązku Marianny G. i o tej tylko osobie wspomniano w uzasadnieniu decyzji. Równocześnie jednak jako odwołujących się wymieniono dwoje skarżących, brak także w aktach śladu by odrębnie rozpatrzono odwołanie od decyzji dotyczącej obowiązku Romana C. Wątpliwości w tym zakresie winny być usunięte w trakcie powtórnego rozpatrywania spraw.

Strona 1/3