Sprawa ze skargi na decyzję SKO w Z.-G. w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu
Tezy

1. Zgodnie z art. 33 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują sposób wykorzystania prawa własności. Zatem niedopuszczalne byłoby ograniczenie realizacji dopuszczonej planem funkcji lub zabudowy celem umożliwienia wykonywania nieprzewidzianych planem funkcji przez właścicieli innych nieruchomości.

2. Z art. 6 ust. 2 i 2a pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej /Dz.U. 2002 nr 147 poz. 1229/ wynikało, iż obowiązki w zakresie uzgodnień dotyczących tej ochrony powstawały dopiero na etapie prac projektowych a więc ocena w tym zakresie dokonywana być może dopiero w fazie postępowania wywołanego wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Polskiego Koncernu Naftowego "O." S.A. w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Z.-G. z dnia 22 sierpnia 2002 r. (...) w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - oddala skargę.

Inne orzeczenia o symbolu:
615 Sprawy zagospodarowania przestrzennego
Inne orzeczenia z hasłem:
Zagospodarowanie przestrzenne
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu
Uzasadnienie strona 1/3

Decyzją z dnia 4 lipca 2002 r. Prezydent Miasta N.-S., powołując podstawy prawne z art. 104 Kpa oraz art. 39 ust. 1, art. 40 ust. 1 i 3, art. 42 i art. 46 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, ustalił warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na nadbudowie jednej kondygnacji nad istniejącym budynkiem parterowym oraz wymianie stolarki okiennej i drzwiowej z jednoczesną zmianą ich wymiarów w elewacji wschodniej przewidzianej do realizacji w N.-S. przy ul. Sz. działka 457/22.

Odwołanie od tej decyzji wniósł Polski Koncern Naftowy O. SA. w P. Zarzucał, że z zaskarżonej decyzji nie wynikało dlaczego ustalono warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla planowanej inwestycji. Twierdził przy tym, że nadbudowa jednej kondygnacji na nieruchomości należącej do inwestora, która to nieruchomość graniczy z nieruchomością należącą do PKN O. S.A., spowoduje sprzeczność z użytkowaniem sąsiedniej nieruchomości polegającej na prowadzeniu warsztatu samochodowego dla ciągników samochodowych, naczep z cysternami do przewozu paliw oraz samochodów z cysternami do przewozu paliw. Wykonywane w tym warsztacie roboty oddziaływać będą negatywnie na planowaną nadbudowę. Wymogi przepisów przeciwpożarowych i z zakresu ochrony środowiska ujemnie będą oddziaływać na warunki pracy warsztatu. W konsekwencji ograniczone zostaną możliwości wykorzystywania sąsiedniej nieruchomości w utrwalony od lat sposób.

Nadto podniesiono, że inwestor była właścicielem nieruchomości od niedawna.

Decyzją z dnia 22 sierpnia 2002 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Z.-G. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W motywach rozstrzygnięcia stwierdzono, że decyzją o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu stanowi pierwszy etap procesu inwestycyjnego mający wskazać czy zamierzona inwestycja jest możliwa do zrealizowania z punktu widzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Powołano się w tym względzie na art. 40 i 43 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Wyjaśniono, że projektowana inwestycja położona była w jednostce o symbolu 56-MW, AUC, KS - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami w parterach budynku. Adaptacja istniejącej zabudowy z możliwością przebudowy, zmiany funkcji oraz uzupełnień i wyburzeń, mających na celu uporządkowanie istniejącego zainwestowania. Teren objęty ochroną konserwatorską. Ustalenia planu przewidywały nadto eliminację z tego terenu funkcji agresywnych dla śródmieścia.

Zdaniem organu odwoławczego zamierzenie inwestycyjne było zgodne z przepisami prawa i ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wyjaśnił przy tym, że przyczynami odmowy ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu nie mogły być ani konflikt z prowadzoną na sąsiedniej nieruchomości działalnością ani fakt nabycia przez inwestora własności nieruchomości w niedawnym okresie. Podniesiono też, że ochrona interesów osób trzecich następować mogła wyłącznie w granicach określonych ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Strona 1/3
Inne orzeczenia o symbolu:
615 Sprawy zagospodarowania przestrzennego
Inne orzeczenia z hasłem:
Zagospodarowanie przestrzenne
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. w Poznaniu