Kawlifikacja danego pisma do protestu lub zarzutu ma istotne znaczenie, albowiem powoduje daleko idące konsekwencje. Inna musi być forma i treść uchwały podjętej wobec każdego z nich, inne obowiązki organu gminy, inna możliwość złożenia skargi do sądu administracyjnego. O przynależności danego pisma do zarzutów, czy też protestów, nie może decydować nawet jego tytuł. Najważniejszym kryterium rozróżnienia jest legitymacja do wniesienia któregoś z tych środków. Jeżeli podmiot kwestionując projekt planu wykazuje naruszenia jego interesu prawnego lub uprawnienia, to pismo przez niego wniesione jest zarzutem.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marka F. na decyzję Rady Miejskiej w M. z dnia 27 lutego 2003 r. (...) w przedmiocie zarzutów do projektu planu miejscowego - stwierdza nieważność uchwały Rady Miejskiej w M. z dnia 27 lutego 2003 r.
Marek F. w zarzucie do projektu zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy M. we wsi D., B. i W. podał, że proponowana budowa na jego gruncie torowej linii elektroenergetycznej narusza prawo własności oraz spowoduje obniżenie wartości gruntu. Budowa tej linii uniemożliwi projektowanie nowych działek budowlanych z uwagi na oszpecenie krajobrazu.
Rada Miejska w M. traktując złożony "zarzut" jako "protest" uchwała z dnia 27 lutego 2003 r. (...) odrzuciła go.
W uzasadnieniu uchwały podano, że "protest" nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie została zwiększona strefa ochrony sanitarnej od projektowanej linii energetycznej, która wynosi 35 m. Z prognozy skutków wpływu ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy M. na środowisko przyrodnicze wynika, że oddziaływania dwunapięciowej linii 220-400 kV nie będą większe od wartości granicznych określonych w przepisach, projektowana linia nie wpływa na powietrze, glebę, wody powierzchniowe, podziemne i nie ma żadnego wpływu na środowisko pod względem emisji zanieczyszczeń oraz wytwarzania odpadów i ścieków.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Marek F. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały podając, że brak było podstaw do przyjęcia jego pisma jako "protestu". Ponadto skarżący podtrzymał stanowisko zawarte w zarzucie.
Rada Miejska w M. w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie, opierając się na dotychczasowej argumentacji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Ustalenie zasad zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy. Wynika to wprost z treści przepisu art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, który stanowi, że ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu należy, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych oraz morza terytorialnego, do zadań własnych gminy. Z prawnej kwalifikacji powyższego zadania jako zadania własnego gminy nie wynika jednakże, że gmina ustalając przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu w planach zagospodarowania przestrzennego posiada graniczącą z autonomią planistyczną swobodę w kształtowaniu tych zasad. Swoboda ta jest bowiem ograniczona przepisami ustawy o planowaniu przestrzennym niejako podwójnie, a mianowicie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest uchwalany w wyniku przeprowadzenia określonej przepisami tej ustawy wysoce sformalizowanej procedury /art. 6 i art. 18 ustawy/, a ponadto treść planu zagospodarowania przestrzennego, który jest aktem prawa miejscowego, powinna odpowiadać wymaganiom określonym w przepisach prawa /materialnego/.
Powyższe stwierdzenia odnoszą się nie tylko do uchwał rad gmin ustanawiających miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, lecz także do uchwał rad gmin odrzucających zarzuty do projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Należy jednak przyjąć, że rada gminy rozpoznając zarzut do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest obowiązana ocenić nie tylko zgodność tego projektu z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, lecz także ustalić, czy naruszenie przedmiotowego porządku prawnego nie stanowi zarazem naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego zarzut. W rozpoznawanej sprawie skarżący zarzucił w skardze do Sądu, że przyjęcie planu zagospodarowania przestrzennego w formie zaprojektowanej ogranicza poważnie jego prawo własności. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia strony przez ustalenia przyjęte w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stanowi przesłankę umożliwiającą wniesienie zarzutu do tego projektu, a w przypadku odrzucenia zarzutu, wniesienie skargi do Sądu. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia w postępowaniu planistycznym daje więc wnoszącemu zarzut legitymację strony w tym postępowaniu.