Planowanie na nieruchomości graniczącej z nieruchomością skarżących kopalni kruszywa stwarza niebezpieczeństwo wykorzystywania tejże nieruchomości w sposób zakłócający korzystanie z nieruchomości skarżących ponad przeciętną miarę /art. 144 Kc/. Skoro tak, to skarżący mieli, chroniony konkretną normą, interes prawny w kwestionowaniu projektu zmiany planu. Rozpoznanie w tych okolicznościach ich zarzutu jako protestu stanowiło naruszenie art. 24 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, mające wpływ na wynik skargi i uzasadniające stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Bogdana i Krystyny N. na uchwałę Rady Miejskiej Gminy N. z dnia 24 kwietnia 2003 r. (...) w przedmiocie protestów do planu miejscowego; stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, (...).
W dniach 11 marca do 02 kwietnia 2003 r. w siedzibie Urzędu Miasta i Gminy N. wyłożony został projekt miejscowego planu zagospodarowania terenu pod eksploatację kruszywa naturalnego w G. na działkach nr 178 i nr 183. Bogdan N. został o powyższym zawiadomiony pismem Burmistrza Miasta i Gminy N. z dnia 24 lutego 2003 r. Wyłożenie planu poprzedzało uzyskanie wymaganych prawem uzgodnień opinii i prognoz.
W dniu 14 kwietnia 2003 r. Bogdan i Krystyna N. wnieśli zarzut do projektu planu podnosząc, że zmiana przeznaczenia terenu przyległego do ich nieruchomości, zmierzająca do eksploatacji złóż kruszywa naturalnego, narusza ich interes prawny. Wyjaśnili, że od 1993 r. prowadzą hotel dla zwierząt, a ich córka zamierza zająć się hipo i dogo terapią. Położenie nieruchomości, a przede wszystkim spokojna okolica umożliwiały taką działalność. Przeznaczenie sąsiednich działek pod eksploatację kruszywa spowoduje całodobowy hałas, utrudnioną komunikację, brak bezpieczeństwa na drodze dojazdowej oraz podniesienie poziomu wód gruntowych, mogące spowodować podmycie fundamentów i katastrofę budowlaną. Zwrócili uwagę, że w bliskim sąsiedztwie planowanego żwirowiska istnieją już nierekultywowane żwirowiska lub są kopane stawy na przestrzeni ponad 25 ha. Wydobywanie kruszywa na dalszych 10 ha nieodwracalnie zdegraduje środowisko. Wszystko to zmusi skarżących do zlikwidowania działalności gospodarczej i zmiany miejsca zamieszkania.
Uchwałą (...) z dnia 24 kwietnia 2003 r. Rada Miejska Gminy N. potraktowała pismo Krystyny i Bogdana N. jako protest i na podstawie art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym protest ten odrzuciła. W uzasadnieniu uchwały Rada Miejska uznała, że pismo skarżących nie zawiera okoliczności, które świadczyłyby o naruszeniu przez projekt zmiany planu ich interesu prawnego, nie znalazła także argumentów, które pozwoliłyby uwzględnić projekt.
W piśmie z dnia 25 kwietnia 2003 r. złożonym w tym samym dniu w Urzędzie Miasta i Gminy Bogdan N. zarzucał, że niezgodnie z prawem jego pismo, będące zarzutem, potraktowano jako protest. Dodał, że zamierza w tej sprawie zwrócić się do sądu. W aktach nie ma odpowiedzi na to pismo.
W dniu 9 czerwca 2003 r. Bogdan i Krystyna N. złożyli skargę na uchwałę o odrzuceniu protestu podnosząc takie same okoliczności jak w piśmie z dnia 14 kwietnia 2003 r. Zarzucili także, że powyższe pismo, z naruszeniem prawa, potraktowane zostało jako protest, podczas gdy w istocie było zarzutem, określało bowiem w jaki sposób projekt zmiany planu narusza interes prawny skarżących.
Rada Miejska Gminy N. wniosła o odrzucenie ewentualnie o oddalenie skargi zarzucając przede wszystkim, że skarżący nie wyczerpali trybu określonego w art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, to jest nie wezwali Rady do usunięcia, wywołanego uchwała naruszenia prawa. W rzeczy samej stwierdziła, że uchwała nie narusza interesu prawnego skarżących i nie powoduje ograniczeń w dysponowaniu ich nieruchomością.