Wolnostojąca kabina telefoniczna z natury swej stanowi obiekt budowlany wydzielony z przestrzeni, wyposażony w dach i powiązany z gruntem. Sposób powiązania z gruntem i wyposażenie w fundament przesądzałby o ewentualnej kwalifikacji kabiny telefonicznej, jako budynek /art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./. Na pewno jednak każda wolnostojąca budka telefoniczna stanowi całość techniczno-użytkową. Z samej natury takiego obiektu budowlanego wynika konieczność wyposażenia go w instalację, co najmniej elektryczną i telefoniczną. Ta ostatnia cecha odróżnia wyraźnie wolnostojące kabiny telefoniczne od wymienionych w art. 3 pkt 4 Prawa budowlanego obiektów małej architektury, których charakter nie wymaga wyposażenia w instalację, ewentualna obecność instalacji nie wyróżnia rodzajowo tych obiektów.
Zatem, przedmiotowe kabiny kwalifikować należy, co najmniej jako budowle wobec ich cech odpowiadających wymienionym w art. 3 pkt 1 lit. "b" i pkt 3 Prawa budowlanego, przy czym podstawowe cechy ich bliskie są definicji budynku z art. 3 pkt 1 lit. "a" i pkt 2 Prawa budowlanego na tyle, że w konkretnych przypadkach możliwa jest kwalifikacja kabiny jako budynku z uwagi na indywidualne właściwości. W każdym bądź razie traktowanie tych obiektów budowlanych jako obiektów małej architektury byłoby nieprawidłowe.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Telekomunikacji Polskiej - Spółki Akcyjnej - Zakładu Telekomunikacji - K. na decyzję Wojewody W. z dnia 6 kwietnia 2000 r. (...)w przedmiocie pozwolenia na budowę uchyla zaskarżoną decyzję, oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Powiatowego w K. z dnia 10 marca 2000 r. (...) w części dotyczącej nałożenia obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę; w pozostałej części skargę oddała.
Decyzją z dnia 10 marca 2000 r. Starosta Powiatowy w K., powołując podstawy prawne z art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ oraz z art. 104 Kpa, zgłosił sprzeciw w sprawie robót budowlanych objętych zgłoszeniem Telekomunikacji Polskiej S.A. Zakładu Telekomunikacji w K., Rejon Telekomunikacji w J., z dnia 29 lutego 2000 r., polegających na postawieniu kabiny telefonicznej w K., przy ul. G. nr dz. 155 i nałożył obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę.
W uzasadnieniu decyzji podniesiono, że inwestycja nie została wyłączona spod działania ogólnej zasady zawartej w art. 28 Prawa budowlanego, to jest konieczności uzyskania pozwolenia na budowę, brak pozwolenia winien być zaś traktowany jako samowola budowlana.
W odwołaniu od tej decyzji Telekomunikacja Polska S.A. stwierdziła, że nie zgadzała się z interpretacją art. 29 oraz art. 3 pkt 4 Prawa budowlanego zastosowaną przez organ pierwszej instancji. Powołała się na wykładnię Ministerstwa Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa przedstawioną w piśmie z 10 kwietnia 1996 r., według której kabiny telefoniczne stanowiły obiekty małej architektury, których wzniesienie nie wymagało uzyskania pozwolenia na budowę.
Decyzją z dnia 6 kwietnia 2000 r. Wojewoda (...) utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W motywach swej decyzji organ odwoławczy przedstawił stanowisko, według którego inwestycja nie należała do kategorii wymienionych w art. 29 i art. 30 Prawa budowlanego. W szczególności wywiódł, że kabina telefoniczna nie stanowiła obiektu małej architektury. W tej materii podniósł, że według art. 3 pkt 4 Prawa budowlanego do obiektów małej architektury zalicza się niektóre obiekty użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku. Nadto, podkreślił, że budowa kabiny telefonicznej łączy się z koniecznością doprowadzenia przyłącza telekomunikacyjnego, a przyłącze prowadzone po nowej trasie wymaga pozwolenia. W kwestii nałożenia obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę organ odwoławczy powołał art. 30 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego i okoliczność, iż zachodziła możliwość zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia potwierdzona opinią o sposobie ochrony od porażeń.
Telekomunikacja Polska S.A. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego domagając się uchylenia decyzji organów obu instancji, którym to decyzjom zarzuciła naruszenie art. 29 ust. 1 pkt 5 i art. 30 Prawa budowlanego. Uzasadniając skargę przedstawiła powołaną już w odwołaniu interpretację, według której kabiny telefoniczne stanowiłyby obiekty małej architektury. Pogląd organu odwoławczego w zakresie możliwości powstawania zagrożeń dla ludzi i mienia określiła jako "nadinterpretację prawa".