Sprawa ze skargi na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego
Sentencja

Dnia 15 kwietnia 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Jolanta Szaniecka Sędzia WSA Maria Kwiecińska Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2014 roku sprawy ze skargi A.L. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2013 roku Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/7

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, wyrokiem z dnia 28 września 2012r. (II SA/Po 642/12) po raz drugi uchylił wydaną przez Kierownika Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzję z dnia [...] czerwca 2012r. w sprawie odmowy przyznania skarżącej uprawnień do świadczenia pieniężnego. W uzasadnieniu wyroku Sąd zawarł wiążące organ zalecenia co do dalszego postępowania wyjaśniającego.

Sąd badając legalność podjętego w wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania administracyjnego rozstrzygnięcia Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów odmawiającego skarżącej przyznania wnioskowanego świadczenia, w kontekście obowiązujących przepisów prawa oraz zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznał iż organ orzekający nie zrealizował wytycznych zawartych we wcześniejszym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 19 stycznia 2012r. (sygn. akt II SA/Po 834/11). W konsekwencji więc zalecenia zawarte w jego treści obligowały Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych do ich zastosowania. Tymczasem, organ nie podjął wskazanych przez Sąd działań w celu ustalenia okoliczności, na które zwracał uwagę Sąd w uzasadnieniu wyroku. Zdaniem sądu niezrozumiałe było przy tym zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia stwierdzenie, iż Kierownik Urzędu nie zanegował faktu wykonywania pracy na kolei przez ojca A.L., a w związku z tym odstąpił od poszukiwania dokumentacji w Polskich Kolejach Państwowych, Archiwum Państwowym i Instytucie Pamięci Narodowej. Wskazano, iż wyżej cytowanym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważył celowość wystąpienia do archiwów nie w celu potwierdzenia, iż ojciec skarżącej pracował na kolei (okoliczność ta nie była kwestionowana) lecz po to by ustalić jaki charakter miała ta praca i czy spełniała kryteria definicji "pracy przymusowej" zawartej w ustawie. Organ zatem winien bądź to wystąpić do wskazanych powyżej placówek o przedmiotową informację, bądź wykazać, że jej zdobycie w przedmiotowych archiwach nie jest możliwe. Nie wypełniając wytycznych Sądu organ naruszył przepis art. 153 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i ponownie w zaskarżonej decyzji naruszył treść art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. W tym zakresie aktualne pozostają wnioski zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 stycznia 2012r.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Kierownik Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] września 2013r., działając na podstawie art. 2 pkt. 2 a, art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1, 2, 4 ustawy z dnia 31 maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. nr 87, poz. 395 ze zm.) odmówił przyznania A. L. uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w ww. ustawie.

W uzasadnieniu organ przedstawił ustalenia stanu faktycznego i rozważania prawne, z których wynika, że strona złożyła wniosek o przyznanie świadczenia pieniężnego 2 czerwca 2011r. Kierownik Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z [...] czerwca 2011r. odmówił A. L. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie z 31 maja 1996r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. W decyzji tej organ I instancji podał, że nie każda praca w czasie okupacji uprawnia do przyznania świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ustawie. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że A. L. urodziła się czasie wywiezienia rodziców do J. Wnioskodawczyni twierdziła, że rodzice zostali wywiezieni do pracy przymusowej, jednak nie przedstawiła na tę okoliczność żadnych dowodów. Załączone zeznania świadków potwierdzają represję polegającą na wywiezieniu z terenu włączonego w skład III Rzeszy na teren Generalnego Gubernatorstwa, ale nie potwierdzają pracy przymusowej.

Strona 1/7