Skarżąca - w ocenie Sądu - dopełniła również wymogu bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, ponieważ pismem z dnia 19 grudnia 2016 r., które wpłynęło do organu w dniu 20 grudnia 2016 r., wystąpiła z takim wezwaniem do Rady Miejskiej w Nysie, na które Rada nie udzieliła odpowiedzi. Uwzględniając zatem treść art. 53 § 2 P.p.s.a., zgodnie z którym skargę w rozpatrywanym przypadku wnosi się w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa, należy stwierdzić, że skarga z dnia 25 stycznia 2017 r. (data wpływu do organu) została wniesiona do Sądu z zachowaniem ustawowego terminu.
Dalsze rozważania w niniejszej sprawie dotyczą legitymacji procesowej skarżącej do złożenia przedmiotowej skargi. Przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. wiąże bowiem prawo do skargi z naruszeniem interesu prawnego lub uprawnienia. W skardze wniesionej w trybie tej regulacji trzeba zatem dowieść, że kwestionowany akt, naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na sferę prawno-materialną skarżącego, czyli np. pozbawia go pewnych prawem gwarantowanych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Szczególną cechą tak rozumianego "interesu prawnego" jest przede wszystkim bezpośredniość związku pomiędzy sytuacją danego podmiotu a normą prawa materialnego, z którego wywodzi on swój interes prawny. Natomiast naruszenie tak rozumianego interesu prawnego lub uprawnienia to naruszenie przysługującej podmiotowi z mocy prawa ochrony i następuje wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący. Dla skutecznego wniesienia skargi konieczne jest zatem wykazanie, że właśnie wskutek podjęcia zaskarżonego aktu został naruszony konkretny interes prawny lub uprawnienie skarżącego przez ograniczenie lub pozbawienie go uprawnień wynikających z przysługującego mu prawa.
Stosownie do powiedzianego powyżej, w ocenie Sądu, uznać należało, że w niniejszej sprawie skarżąca wykazała, iż posiada legitymację do zaskarżenia przedmiotowej uchwały. Niewątpliwie postanowienia kwestionowanego Regulaminu w postaci wprowadzonych w § 5 zasad pierwszeństwa przyznawania bonu ograniczają prawo skarżącej, jako matki samotnie wychowującej dzieci, do uzyskania świadczenia pieniężnego - "bonu wychowawczego". Jednocześnie dostrzec trzeba, że postanowienia ocenianej uchwały stanowiły podstawę do wydania wobec skarżącej decyzji o odmowie przyznania tego rodzaju świadczenia. Zdaniem Sądu, zaskarżona uchwała w sposób bezpośredni i realny, a nie hipotetyczny, kształtuje zatem sytuację prawną skarżącej. Zawężenie kontrolowanym aktem możliwości uzyskania "bonu wychowawczego" do podmiotów w nim wskazanych i ograniczenie tym samym możliwości realizacji prawa do przedmiotowego świadczenia przez skarżącą, niewątpliwie stanowi o naruszeniu jej interesu prawnego.
W przypadku natomiast Rzecznika Praw Obywatelskich skarga wniesiona została do Sądu w trybie art. 50 § 1 P.p.s.a.