W ocenie Sądu, trafnie w zaskarżonym akcie wykazano, że w sprawie istniała konieczność przeprowadzenia procesu legalizacji robót budowlanych, na które inwestor nie posiadał pozwolenia, lecz realizował je na podstawie kwalifikacji przedsięwzięcia na wykonanie zadania wraz z dodatkowymi opracowaniami. Wykonywanie nowych robót budowlanych, które zostały opisane i wyszczególnione przez organ, skutkowało zmianą dotychczasowych parametrów stacji bazowej telefonii komórkowej, a zatem należało uznać, że zmiana ta wymagała pozwolenia na budowę i tym samym wszczęte przed organem powiatowym postępowanie należało zakończyć wydaniem zaskarżonego postanowienia. Warunkiem wydania postanowienia w trybie art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy Prawo budowlane jest bowiem m.in. stwierdzenie w sposób pewny dopuszczenia się samowoli budowlanej, czyli rozbudowy w rozumieniu art. 3 pkt 6 w zw. z art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane.
Dodatkowo dostrzec też trzeba, że w myśl art. 29 ust. 3 ustawy Prawo budowlane, pozwolenia na budowę wymagają przedsięwzięcia, które wymagają przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, oraz przedsięwzięcia wymagające przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszar Natura 2000, zgodnie z art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. W rozpoznawanej sprawie, wbrew zarzutom skargi, należy zakwalifikować przedmiotową stację bazową telefonii komórkowej jako przedsięwzięcie zaliczające się do mogących zawsze lub mogących potencjalnie znacząco wpływać na środowisko. Ponadto, również podnoszone zarzuty skargi w zakresie naruszenia przepisów art. 6, art. 7, art. 77 K.p.a., dotyczące nieodpowiedniego ustalenia stanu faktycznego są niezasadne. Organy nadzoru budowlanego, poza materiałem zebranym w postępowaniu w pierwszym etapie, dodatkowo pozyskały dowody w tym postępowaniu legalizacyjnym, co świadczy o wyczerpującym przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w takim zakresie, w jakim było to niezbędne dla wydania postanowienia na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy Prawo budowlane. Ocena zebranego materiału dowodowego dokonana została prawidłowo, jest logiczna, ale nie dowolna, a zatem nie naruszono też art. 80 K.p.a. W konsekwencji, organy nadzoru budowlanego nie naruszyły prawa materialnego - art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy Prawo budowlane.
Z powyższych względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi, Sąd orzekł o jej oddaleniu, w myśl art. 151 P.p.s.a.