Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Teresa Cisyk Sędzia WSA Marzena Łozowska Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 października 2010 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia [...] nr [...] w przedmiocie opłaty związanej ze wzrostem wartości nieruchomości oddala skargę.
Wyrokiem z dnia 28 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Op 499/07 w sprawie ze skargi J. P., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, uchylił decyzję SKO w Opolu z [...] w przedmiocie opłaty związanej ze wzrostem wartości nieruchomości oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Z. z [...] i w uzasadnieniu zawarł następujące motywy, które w związku z treścią art. 153 P.p.s.a. wiążą organ administracji i sąd przy ponownym rozpoznawaniu sprawy.
Skarżący nie kwestionował ustalonego w sprawie stanu faktycznego związanego z zasadnością wymierzenia jednorazowej opłaty z tytuły wzrostu wartości nieruchomości na skutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego. Kwestionował jednak ustalenie wysokości opłaty, zarzucając w tym zakresie zawyżenie tej opłaty w znacznym stopniu, a to ze względu na niewłaściwe określenie wzrostu wartości nieruchomości. Skarżący podniósł także, że w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym nie przeprowadzono pełnego postępowania dowodowego i nie wyjaśniono w sposób wszechstronny sprawy, pomimo informowania organów o posiadaniu dwóch wycen dotyczących sprzedanych nieruchomości, a także nie pouczono go o możliwości aktualizacji sporządzonych na potrzeby niniejszego postępowania wycen zbytych nieruchomości.
Art. 36. ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w dacie procedowania przez organy administracji stanowił, że jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości.
Opłata planistyczna należy się więc gminie, gdy majątek właściciela zwiększy się w następstwie uchwalenia lub zmiany planu (pierwsza przesłanka). Zbycie nieruchomości (w tym przypadku sprzedaż) uruchamia jedynie mechanizm pobrania opłaty i stanowi zarazem drugą z koniecznych przesłanek do zastosowania tej instytucji.
W przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym organy w sposób prawidłowy ustaliły, że zmiana przeznaczenia działek nr A o powierzchni 0,3086 ha i działki nr ewid. B o powierzchni 0,2853 położonych w Z. z gruntu rolnego na tereny pod budowę urządzeń komunikacji samochodowej oraz zaplecza technicznego motoryzacji i usług oraz na poszerzenie ulic w liniach rozgraniczających nastąpiła na podstawie uchwały Rady Miejskiej w Zdzieszowicach z dnia 10 października 2002r., Nr LII/419/2002, w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W § 12 powołanej uchwały ustalona została stawka procentowa w wysokości 30% dla terenów komercyjnych ( wszelkiego rodzaju usługi) oraz w wysokości 20 % dla pozostałych terenów. Organy właściwie przyjęły także, iż sprzedaż w/w nieruchomości nastąpiła w dniu 29 czerwca 2005r. Ustalenie tych faktów spowodowało uznanie przez organy, iż spełnione zostały przesłanki do żądania uregulowania przez właściciela gruntu opłaty tzw. renty planistycznej, o której stanowi art. 36 ust 4 ustawy, gdyż łącznie wystąpiła: zmiana wartości nieruchomości w następstwie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nastąpiło zbycie nieruchomości przed upływem 5 lat od daty wejścia w życie uchwalonego planu. Zatem stosownie do art. 37 ust. 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zasady określania wartości nieruchomości oraz osoby uprawnione do określania tej wartości ustalają przepisy o gospodarce nieruchomościami.