Przeciwko dopuszczeniu możliwości wydawania aktów prawa miejscowego lub aktów indywidualnych w zakresie ustanawiania opłaty planistycznej przemawia także i to, że decyzja o warunkach zabudowy zasadniczo różni się od planu zagospodarowania przestrzennego. Jest to akt indywidualny a nie powszechnie obowiązujący, nie jest tym samym zrównana - jeśli chodzi o charakter prawny - z aktem prawa miejscowego. Również nie wywołuje ona skutków identycznych jak zapisy planu. Przede wszystkim nie wywołuje ona skutku w postaci trwałego przeznaczenia określonego terenu pod określony cel, zasadniczym jej skutkiem jest umożliwienie określonej zabudowy lub zagospodarowania terenu przez konkretną osobę i w określonym czasie, można wydawać więcej niż jedną tego rodzaju decyzję dla określonego terenu, inwestor może zrezygnować z jej wykorzystania dla celów w niej wskazanych, a to oznaczać będzie, że decyzja nie wywoła żadnych skutków trwałych czy przejściowych.
Podkreślenia w tym miejscu wymaga i to, że wydanie decyzji lokalizacyjnej w żadnym stopniu nie umniejsza kompetencji planistycznych gminy i nie niweczy na przyszłość możliwości objęcia terenu objętego decyzją planem zagospodarowania przestrzennego, wraz ze wszelkimi konsekwencjami z tego faktu wynikającymi.
Reasumując, stwierdzić należy, ze zaskarżona uchwała narusza prawo w sposób istotny, co uzasadnia stwierdzenie jej nieważności po myśli art. 147 § 1 PPSA.
Orzeczenie w przedmiocie wykonalności uchwały oraz kosztów postępowania uzasadniają przepisy art. 152 i art. 200 PPSA.