Organem nadzoru w przedmiotowej sprawie jest wojewoda (art. 86 u.s.g.) i on też, nie korzystając uprzednio z drogi sięgania po rozstrzygnięcie nadzorcze, zakwestionował w trybie art. 93 ust. 1 u.s.g. zgodność z prawem przedmiotowej uchwały w drodze skargi do sądu administracyjnego. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że "wnosząc w trybie art. 93 ust. 1 zdanie drugie u.s.g. skargę na uchwałę rady gminy do sądu administracyjnego, organ nadzoru nie jest związany terminem zaskarżenia przewidzianym w art. 53 § 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - PPSA); termin zaskarżenia nie wynika także z przepisów powołanej ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym." (wyrok NSA z dnia 15 lipca 2005 r., sygn. II OSK 320/05 - ONSA i wsa z 2006 r., nr 1, poz.6).
Tym samym skargę należało uznać za dopuszczalną.
Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny uchwały zauważyć należało, że zaskarżonej uchwale została nadana ranga aktu prawa miejscowego, z czym wiążą się pewne elementarne wymogi formalno - redakcyjne. Akt taki musi odznaczać się jasnością sformułowań i precyzją treści w zakresie normowania określonego stanu faktycznego. Podobnie precyzyjna musi być podstawa prawna jego wydania. Zacytowana na wstępie treść § 1 uchwały tylko przy wysoce liberalnym podejściu pozwala na ustalenie rzeczywistej woli organu stanowiącego, polegającej na chęci objęcia opłatą planistyczną nieruchomości, których wartość wzrosła na skutek objęcia ich decyzją lokalizacyjną. Nie sposób natomiast jednoznacznie wywnioskować czego dotyczy końcowa część zapisu "w przypadku jej zbycia przed upływem pięciu lat od tej zmiany." Podobnie przywołana podstawa prawna - art. 63 ust. 1 ustawy o planowaniu, dotyczy zupełnie innej kwestii (możliwości wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na rzecz więcej niż jednego wnioskodawcy) aniżeli tej, która została poruszona w uchwale.
Już chociażby z tych względów trudno byłoby pozostawić zaskarżoną uchwałę w gminnym porządku prawnym.
Rozpoznanie skargi wymaga jednak rozstrzygnięcia podstawowej kontrowersji merytorycznej, jak zarysowała się między skarżącym organem nadzoru a Gminą Rudniki. Sprowadza się ona do wyjaśnienia, czy odesłanie wynikające z przepisu art. 63 ust. 3 ustawy o planowaniu stanowi wystarczającą podstawę prawną do wydania, przez organ stanowiący gminy, aktu prawa miejscowego, o którym mowa jest w przepisie art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu.
Kompetencje planistyczne rady gminy wynikają wprost z przepisu art. 14 ust. 1 i 4 ustawy o planowaniu, co w powiązaniu z przepisem art. 15 ust. 2 tej ustawy, regulującym składniki, jakie obligatoryjnie powinien zawierać plan miejscowy, pozwala na wyprowadzenie kompetencji rady gminy także w zakresie ustalenia stawek procentowych, na podstawie których ustala się opłatę planistyczną, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy.
Z kolei ten ostatni przepis stanowi, że jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości.