W tym miejscu warto zaznaczyć, że ustawodawca wprowadził przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego nie w celu wymierzenia sankcji za podjęcie pracy za granicą, lecz tylko w celu zharmonizowania wypłacania świadczeń w krajach członkowskich Unii Europejskiej. W konsekwencji uregulowanie to posiada charakter kompensacyjny, czemu odpowiada uchylanie decyzji przyznającej świadczenie tylko w tych okresach, gdy rzeczywiście zachodziła koordynacja wspomnianych systemów. Takie stanowisko znajduje odzwierciedlenie w pkt 1, 4, 5, 8 i 13 preambuły do rozporządzenia nr 883/2004. Na podstawie art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy można się bowiem domagać zwrotu tylko tych świadczeń, które zostały wypłacone z krajowych środków finansowych, mimo istnienia równolegle w tym samym czasie podstawy do uruchomienia koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, a taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie w stosunku do okresu od 1 do 31 października 2011 r., za który obecnie skarżąca ma zwrócić otrzymane wsparcie w postaci dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego powyżej 5 roku życia na J. W.
Jednocześnie należy stwierdzić, że organy prawidłowo uznały, iż przedmiotowy dodatek, wypłacony M. W. we wskazanym okresie, stanowił świadczenie nienależne, gdyż wobec stosowania przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia, skarżąca nie była uprawniona do jego pobierania. Konsekwencją powyższego było więc rozstrzygnięcie o zwrocie nienależnie pobranego świadczenia wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osoba przestała być uprawniona do świadczeń rodzinnych, do dnia całkowitej spłaty należności. Zaskarżone decyzje zawierają prawidłowe wyliczenie nienależnie pobranego świadczenia, które w sposób przejrzysty zostało przedstawione w uzasadnieniu decyzji, określającym także wyliczenie odsetek zgodnie z art. 30 ust. 8 ustawy.
Odnosząc się do zarzutu skargi dotyczącego braku podstaw do orzekania w jednej decyzji o nienależnie pobranych świadczeniach rodzinnych oraz o nakazie ich zwrotu, należy stwierdzić, że - jak trafnie zauważył organ odwoławczy - przepis art. 30 ust. 5 ustawy został z dniem 18 września 2015 r. zmieniony przez art. 3 pkt 4 lit. c ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o zmianie ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1302). Decyzja organu pierwszej instancji wydana została 9 września 2016 r., a więc po wejściu w życie powołanej zmiany, stąd organ był uprawniony do ustalenia w jednej decyzji zarówno kwoty nienależnie pobranego świadczenia, jak i obowiązku jej zwrotu.
Z przedstawionych przyczyn skarga nie mogła odnieść zamierzonego skutku. W przekonaniu Sądu, organy przeprowadziły postępowanie nie tylko zgodnie z przepisami postępowania, ustalając w myśl art. 7, art. 77 i art. 80 K.p.a. wszystkie okoliczności istotne dla treści rozstrzygnięcia i w sposób kompleksowy oceniając zebrany materiał dowodowy, ale także prawidłowo ustaliły obowiązujące przepisy prawa materialnego mające zastosowanie w sprawie, dokonując ich prawidłowej wykładni. Sąd nie dopatrzył się również z urzędu innych wad postępowania, które uzasadniałyby wyeliminowanie zaskarżonych rozstrzygnięć z porządku prawnego. Motywy podjętych rozstrzygnięć zostały przedstawione w uzasadnieniach kwestionowanych rozstrzygnięć w sposób, który nie uchybia wymogom określonym w art. 107 § 3 K.p.a. O toczącym się postępowaniu, poszczególnych czynnościach podejmowanych w jego ramach i zebraniu całości materiału dowodowego strona była informowana, co odpowiada zasadzie zawartej w art. 10 K.p.a.
Wobec powyższego, na podstawie art. 151 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.